Het doet meer met me dan ik had verwacht, het overlijden van onze schoonzus Marijke. Ineens besefte ik dat we al wel 60 jaar als familie met elkaar opgetrokken hebben. Marry zoals ze aanvankelijk genoemd werd was een pittige persoonlijkheid. Dat zal Piet aangesproken hebben. Hij had tegengas nodig. In onze beginjaren samen kwam het niet in je op om te gaan samenwonen. Ook seks voor het huwelijk was een dingetje. Tja… je bent jong en wat doe je dan. De verlovingen zoals van sommige grootouders is het ook niet. Je ging dan toch maar op zoek naar een huis of een deel van een huis… of een kamer. Zo zijn wij in de grote witte villa van juffrouw van der Meulen ingetrokken. Wij kregen de grote woonkamer over de hele voorkant van het huis, een slaapkamer boven en een keukentje dat eigenlijk een doorloop naar buiten was en nog vervangen moest worden. Dat deed vriend Ab. Met een slijptol sleep hij een granieten aanrechtblad op maat. De buurt aan de Eijerdijk zal meegenoten hebben. Een douche was er nog niet en een geisertje kregen we pas toen Gerhard later geboren zou worden. We mochten een logeerkamer gebruiken als we bezoek kregen. We hebben het geweldig gehad die eerste jaren. Zo kregen Piet en Marry een kamer in een huis in, ik meen, Rijswijk, toen Piet nog aan de politieschool studeerde. Daar woonden meer mensen en toen we op bezoek kwamen rook je dat er veel buitenlands eten gekookt werd. Toen Piet eenmaal klaar was gingen ze naar Schiedam, een flatje 4 hoog waar beide jongens geboren werden. Ik noem dit geen modern huwelijk meer, had de huisarts gezegd toen Bertje verwacht werd. Ook daar hebben we wel eens een weekend doorgebracht om de komende vakantieweek samen te bespreken. We speelden die avond lang canasta en de volgende morgen werden we wakker van geluiden in de keuken. Daar zat Peter net op het aanrecht zijn benen schoon te spoelen van de eierstruif met Gerhard er naast. Tja… kleuters hè…Zo hebben we samen veel beleefd op alle plekken waar ze woonden. Het werd voor hen Harderwijk waar de jongens verder opgroeiden. Met Ben en Niesje maakten ze de afspraak om voor elkaars kinderen te zorgen als het nodig mocht zijn. En altijd werd er muziek gemaakt. Peter bleef Peter, maar de naam Bertje stond hemzelf niet aan en dat werd Robert en daarna gewoon kort Rob. Net als Marry die haar geboortenaam weer ging gebruiken: Marijke.
We kwamen regelmatig aan de Weisteeg waar ze ook schapen en kippen en meer hielden. Ze waren in hun element, zo dacht ik. Toch werd het Frankrijk toen ze dichter bij de VUT leeftijd kwamen. Er werd een oude boerderij opgeknapt en ook hier kwam Ab hand- en spandiensten verlenen. En ook daar hielden we contact en zijn er vooral de eerste jaren regelmatig geweest. Nu wijzelf ook niet meer zo mobiel zijn kwam er niet meer van en ook zij werden ouder. Het verdriet om Peter te verliezen ging hen niet in de koude kleren zitten en wij hadden het verlies van Mark te verwerken. Ben en Niesje en later ook Henry overleden. Voor ons een groot gemis. Met Piet en Marijke ging het ook niet meer om in hun huis te kunnen blijven en ze werden opgenomen in een Maison de Retraite zoals dat daar genoemd werd. Rob en Sosjana wonen nu op hun plek en zorgen zo goed als het kan voor Piet en Marijke. Zij hielden ons op de hoogte toen het afliep met Marijke en ze overleed.
En dat gaat allemaal door me heen in de dagen na dit overlijden. Met Roelie en Ab had ze wel gebrainstormd over hoe het zou zijn in het leven hierna. En zij was er zeker van dat ze door groene weiden zou huppelen… En zo zie ik dat voor me zoals ze was toen we elkaar net leerden kennen en ze een weekend met me mee naar de Boomgaard ging toen Piet in militaire dienst een paar weken naar La Courtine in Frankrijk was.