Het doet toch goed om je eigen taal niet alleen af en toe te horen, maar ook te lezen. Dit keer moest ik de Moespot, het driemaondelijks tiedschrift van het Verbond van Nedersaksische Dialectkringen, op ons oude adres aan het Schoolpad ophalen. Alweer een adreswijziging die ik vergeten was door te geven. In die Moespot staan verschillende verhalen en gedichten in het dialect van degene die dat opgestuurd heeft.
Ik laeze et van kaft töt kaft. Zelf probere ik mien stukskes ok wel es aover te zetten in mien eigen Vordense streektaal. Da’s nog een hele kunst Ik probeer de Wald spelling te gebruiken dat is het handigst zodat iedereen dat op dezelfde manier schrijft. En natuurlijk is het Winterswijks net iets anders dan wat ze op de Veluwe spreken. De taal van Wim en mij is intussen ook wat vermengd, een beetje Achterhoeks en af en toe een Hattemer klank. En andersom. Dat krijg je als je zolang samen bent. Raar dat onze kinderen het nooit overgenomen hebben. Onze schuld, maar ja wanneer je zoals wij een aantal keren verhuist is dat ook niet handig. Ik weet nog dat Mark na onze verhuizing van Hengelo O naar Emmen een paar maanden nodig had om die Twentse OO weer kwijt te raken.
Maar af en toe vertaal ik een van mijn stukjes zoals ze in een van de Tweets te vinden zijn wel eens in het Achterhoeks, zoals die over Pippie, mijn bijzondere flessenlam.
Pippie
‘…En wi-j neumt eur Pippie ’, zeie wi-j toen het kleine verstoten Gotland pels lämmeken bi-j ons kwam. Mooder ooi wol de dikke ram wel hebben, maor dissen niet.
Och, zee kon d’r nog wel bi-j. Ze dronk allenig zo weinig. ’t Is ok wel een klein soort schaop heur’, stellen Rob mi-j gerust. Toch zat er weinig veuruutgang in. Ik krege d’r maor 170 ml per keer in, de helfte van wat Stien, het Drentse heide lämmeken, naor binnen sloeken. En dat is toch ok een aardig klein schäöpken .
Toen Rob eur weer es bekek, zei e metene: ’Dat ding is niet goed’. En zo was het. Maar wat doo’j der aan. Gewoon deurgaan met wa’j der in könt kriegen. Töt ze op een keer niks meer wol drinken, ‘t köpken scheef en ‘t buuksken strak. Ik masseren heur lekker en kreeg der ’s aovends nog een betjen verdunde melk in. Maor ok de volgende dag werd het niks. Het anders zo tierige ding kwam noe achteran en onderweg naor ‘t hekke veel ze wel dree keer umme. Ik bellen Rob. ‘Laot maor gaon’, zei e.
Met angst um ‘t harte ging ik den anderen mergen naor de weie. Ik verwachten eigenlijk neet anders dan dat ze de dood in ‘t hok of in de weie zol liggen. Töt mien stomme verbazing stond ze met de andere fleslämmekes te wachten. En, wonder o wonder, ze begon weer te drinken en ook grös en brökskes te etten, wel heel veurzichtig. Disse wekke dronk et kleine ding elke keer ’t hele flesken läög. En ze bleef drinken, ‘t stemmeken wodden sterker en ze draaft weer veurop als ‘t ettenstied is. Pippie is een taoien…. Zee blif nog efkes.