Pinksteren 1979, in de tuin achter de sauna.
Pa komt een dagje bij ons. Het is een paar maanden na het overlijden van mama.
Onze tijd aan de Marnixstraat in Hengelo, in ons eerste eigen huis, is een mooie tijd geweest. Ik denk dat iedereen met schoolgaande kinderen dat achteraf zal beamen dat zo’n tijd bijzonder is. Met onze buurtjes Betsy en Hennie klikte het, maar toen zij verhuisden kwamen Bertus en Marijke er wonen met hun twee toen nog heel jonge kinderen: Bart en Marieke. Mijn eerste beeld van hen, nadat ik voor het eerst aanbelde , was Marijke met aan iedere been een huilend kind geklemd. We hebben heel wat uurtjes samen doorgebracht. Met Marijke ging ik iedere week naar de volleybal. Bart vond dat geen goed idee want zijn moeder ging weg. Dat was altijd brullen. Bertus was een echte klusser en bracht veel avonduren in de schuur door en had vaak niet door dat er een brullend kind boven achter de ramen stond.
Wim bracht de oplossing. Marijke ging eerst bij ons een kop koffie drinken en pas een kwartier later gingen we op pad door de achterdeur. Ach het is later helemaal goed gekomen met Bartje. Hij heeft ook al weer een aardige vrouw en een leuk kind. Marieke had aanleg voor pseudo kroep en daar hebben we ook al wel in de douchecel mee staan stomen. Toen Peter geboren werd ging ik zolang in het buurhuis slapen tot vader Bertus de volgende morgen opgelucht het nieuws bracht van een gezonde zoon. Doordat we een gezamenlijke sauna achter onze huizen bouwden, konden we binnendoor naar elkaar toe wat gemakkelijk was met de oppas. Zo kwam Bart eens midden in de nacht boven bij ons bed met de mededeling; ’Mijn vader en moeder zijn er niet’. ‘Heb je al wel in hun slaapkamer gekeken dan?’ Nee dat niet en zo gingen we samen weer naar beneden waar we in de sauna Marijke tegenkwamen die al wat lawaai gehoord had.
Als je me vraagt wat ik het meest miste dat eerste jaar in Emmen was dat vooral Marijke en haar gezin en bovendien de contacten met de verschillende scholen, waar ik regelmatig inviel.