Je zou denken dat je elkaar na zoveel jaar samen optrekken wel kent. Toch kun je je wel eens vergissen.
Gistermorgen hadden we weer een viering in de kerk, gelukkig gewoon zonder mondkapjes en met zingen. Na de viering is het dan koffie drinken samen. Onze nieuwe exposant Wilma Horlings was er met vier gasten die de opening van de expo ook graag mee wilden maken. Na de eerste kop koffie was het haar beurt om het een en ander te vertellen over haarzelf en haar passie. Dat deed ze mooi!
Wim zat zoals meestal aan de eerste tafel met vaak dezelfde mannen, een enkele vrouw, en er is vaak een geanimeerd gesprek want zo vaak zien we de mensen van onze gemeente niet omdat we uit de buurt wonen. En altijd is hij een van de laatsten die klaar is om op huis aan te gaan en moet ik op hem wachten.
Maar niet vandaag. Ineens zie ik hem voorbij komen en hij wenkt. Hij wil blijkbaar naar huis. Ik knik wat en ga nog even door met ons gesprek met een van de oudere dames die ik lang niet gesproken had. Dan zie ik Wim weer aankomen, nu met de jas al aan en hij kijkt wat verstoord. Hij had me toch gewenkt! Er moet serieus iets aan de hand zijn. Ik maak het gesprek af en ga maar mee.
‘Wat is er?’, vraag ik. ‘Nou.. niks, maar ik wil nu wel naar huis’.
‘Maar anders ben je een van de laatsten die in de benen komt en nu ineens sta je al met de jas aan terwijl iedereen nog zit te praten. Er moet iets zijn! Kom op… vertel!’
Dan komt het hoge woord er uit.
‘Ik wil het laatste stukje van de race van Max Verstappen graag zien, nog net voor 12 uur!. Had ik toch al gezegd’. ??? Geen idee..
Heel even komen onze bezoekjes aan de Boomgaard voorbij toen pa en mama daar nog woonden. Dan kwamen we zondags regelmatig met de jongens aan, net als Ben en Diny. Vaak wilde Wim ook op tijd weer naar huis en had al een paar keer gevraagd of ik mee ging. Maar ja, toen was ik nog niet uitgepraat. Dan zat hij vaak al in de auto, kinderen al achterin. Mama riep me dan wat ongerust toe: ‘Hetty, toe dan.. Wim zit al in de auto’, waarop ik dan zei: ‘Hee geet echt niet zonder mien naor huus!’
Foto: Wilma Horlings