Als je 77 bent heb je meer herinneringen dan plannen voor de toekomst. Af en toe komt er dan iets boven waarvan je denkt… hoe was dat ook al weer?
Zo had Wim vroeger in Hattem een paar vrienden, Albert Dijkema en Dick Oosterbroek, waarmee hij in zijn jonge jaren eens een discussie had wie er van hen het laatst zou trouwen. Misschien was het tijdens zo’n weekend van de jeugdclub die in Hattem goed floreerde. Ik ben er zelf nog lid van geweest.
Ze waren nog jong en dachten blijkbaar alle drie dat ze het zelf zouden zijn. Vooruit… een vriendinnetje was tot daaraan toe, maar trouwen…?
Het ging zover dat ze er een echte weddenschap van maakten. Wie het ’t langst volhield zou op zijn huwelijk 100 gulden krijgen en de afspraak werd bezegeld met de handtekeningen van alle drie achterop een foto van een van de eerste schepen waar Wim op voer als scheepswerktuigkundige. Ze zullen dan toch ongeveer 18 geweest zijn want toen ging Wim voor het eerst varen.
Toen ik Wim leerde kennen was hij intussen 23, zijn eerste serieuze relatie was gestrand, maar de andere twee vrienden waren intussen getrouwd en ook al vader geworden. Dat had waarschijnlijk met elkaar te maken.
Toen wij twee jaar later in het huwelijksbootje stapten kwam het wel ter sprake maar de beide vrienden woonden een eind weg en pas een half jaar later kwamen Albert en zijn Tineke bij ons op bezoek en weet ik dat ze het er nog over gehad hebben. De foto met de afspraak op de achterkant weet ik nu niet meer te vinden, maar die 100 gulden? Geen idee of Wim die gehad heeft. Ik vermoed dat een jong gezin met baby en al niet zat te wachten om ieder 50 gulden neer te leggen
