We hebben een gezellige tijd beleefd aan de Marnixstraat. Rustig straatje, fijne buren en de fa Stork waar Wim werkte was dichtbij. Ikzelf viel regelmatig in op de 5 Christelijke basisscholen in Hengelo. De sauna werkte ontspannend en regelmatig kwamen er liefhebbers meegenieten zoals de mannen van Wims volleybal. Er werd een krat bier ingeslagen en met elkaar namen ze dan de living beneden in beslag terwijl ik en de jongens ons terugtrokken in de woonkamer boven. Buurman Boet kwam vaak op zaterdagmorgen even voor een praatje. Af en toe beleefde je wat. Zo was er een gezin aan de Twekkelerweg bij ons achter wiens bouwplannen voor een aanbouw geweigerd werden door de gemeente. Hij schijnt toen gezegd te hebben: ’Ja als je maar bij de gemeente werkt krijg je alles voor elkaar’ met het oog op ons bouwwerk achter onze huizen en gaf het adres van buurman Boet door. Die werkte bij de post. Daar kwam een ambtenaar van bouw- en woningtoezicht controleren wat hij wel achter zijn huis gebouwd had. Buurman Boet had het door en met een grote zwaai deed hij zijn achterdeur even open en gebaarde: ’Kijk maar… niks aangebouwd hier’. Ik vermoed dat de hoge stalen pijp er bij ons nog niet op stond. De man wierp een snelle blik op de achtertuin en had het gauw gezien, hield blijkbaar ook niet van klikpartijtjes.
Buurvrouw Boet was tevreden toen de stalen pijp geplaatst was. Ze was heel lief voor kleine kinderen maar grotere jongens iets minder. Ze voelden het blijkbaar. Gerhard was een meester in pijltjes schieten vanuit zijn kamer op de bovenste verdieping en had er haar een vlak om de oren geschoten. Toen kwam B B herself aan de deur en hield zo’n papieren pijltje als bewijsstuk omhoog: ’Ik weet niet wie het was, maar het kwam uit dat raam’, zo wees ze. Natuurlijk Gerhard weer.
Uiteindelijk heb ik me los moeten scheuren uit dit leven met vrienden en buren en collega’s uit de tijd aan de Marnixstraat. Mijn verstand overheerste en we gingen, maar mijn gevoel heeft er lange tijd meer moeite mee gehad.
Foto: zomer 1979 in onze tuin achter de sauna. Na het overlijden van mama is pa bij ons op bezoek. Hij was nog erg verdrietig en had onderweg telkens moeten stoppen op plekken waar mama altijd zoiets zei als: Kiek Hein wat een mooi bungalowtje’ of ‘wat loopt die beeste d’r mooi bi-j, grös genog hier’.
Is Wim nog herkenbaar?