Nadat het hoofd der School met den Bijbel dhr Lichtenberg afscheid had genomen in 1950, stapte meester Zeevalkink in zijn nieuwe rol als hoofd de school. Hij woonde er precies tegenover, lekker makkelijk wanneer hij tussen de middag even thuis kon gaan eten. Maar ook meester Radstake, Scholten en Berenpas woonden op een steenworp afstand. Ik hou niet van dwingelandij en dat had Berenpas in zich. En dat werkt misschien bij de meesten goed maar ik voelde me net een paard dat op z’n achterste benen ging staan. Eén keer zou hij me bijna over de knie nemen. Ik was des duivels. Maar wel zorgde hij ervoor dat ik op extra les ging om straks naar Zutphen te gaan om verder te kunnen leren.
Gerrie Knoef had andere ervaringen met onze meester Brombeer zoals wij hem noemden. Onder die ruwe bolster zat een blanke pit. Wanneer zij weer eens last van oorpijn had warmde hij een lepeltje olie voor haar op de verwarming om in haar oor te doen. En dat mag ook wel weer gezegd worden.
Bij meester Zeevalkink was het anders. Hij daagde je uit en daar hield ik wel van. Hij wilde dat je voor jezelf aan het werk ging. Èn hij kon ook erg mooi vertellen. Op 4 en 5 mei vertelde hij over de oorlog en de bevrijding van Vorden en omstreken. Dat had hij natuurlijk als jong volwassene zelf meegemaakt. Achter in de klas stonden heel veel boeken in een kast die je mocht lenen. Ik heb er wat verslonden.
Ik weet zeker dat we Zéévalkink zo uitspraken, maar later in Hengelo kregen we via Stork te maken met een Zeevalkink, een neef, die bij de Kema werkte en die liet zich Zeeválkink noemen. Is me nooit duidelijk geworden……
foto: Henk Braakhekke