Ook dit stukje had ome Jan uit de krant geknipt in 1985. Het sprak hem aan. En mij ook. Je moet wel een beetje met het Achterhoeks overweg kunnen. Ook de foto komt uit de oude doos van tante Jantje, maar wie het is? Ik gok op Jeanet of een van haar kinderen.
‘Kunt u ook melken mevrouw?’, vroog mien iemand den heur’n dat ik van de boerderieje kwam.
‘Natuurlijk’, zae ik, ‘ik heb nog wel een melkdiploma.’ Jao met twaalf jaor kon ik al aardig melken en de oldeluu konn’n een betjen hulpe bes gebruuk’n. Gerda was een zinnigen koo dee et toe elaoten had as leerschole te deen’n. A’k nog denke an
dat melken in vroggere dage, zukke dinge beheurt noe immers töt de geschiedenis.
Wiej ging’n vake met peerd en kaore op weg naor de weidens van huus, mien va zat op ’t kip van de kaore en stuur’n et peerd, den trouwens vanzelf de weg wel wis, en mien moo zat op ’n melkbusse midden in de kaore, en ik zat achterin en leet mien beene uut de kaore naor de grond bungel’n.
As wiej biej de weide kwammen stond’n de beeste ons al op te wacht’n, want ze kreeg’n immers een veekook’n as extra tractatie. Daornao wodden ze met ’n touw an de weidedraod e bond’n en kon ’t melken beginn’n. Ik kan miej noe nog verschillende beeste zo weer veur ’n gees haal’n. Ik von altied dat eure naam’n precies biej eur pass’n.
Zo was d’r een jonge Bontje 2. ’t Was ’n jong van mien va ziene bruudskoo. ’t Was een elite koo en nom met rech de eerste plaatse onder de beeste in. Ze ston ok veuran in de stal. Ze was namelijk wit van kleure en had een rood blesken veur de kop. Ze was good ebouwd en eure afstammelingen zowal de jongs as de dearns wod’n deur mien va an e holl’n.
Dan was t’r een Willemien; daor had ik altied medelied’n met. Ze zag d’r arg tobberig uut, net ’n vrouwe dee onder de kinder zat. Ze gaf een besten slomp melk en hoge vet, mor dat was eur an te zeen. Soms was ze zo mager as ’n brandholt en kreeg ze extra veekokens.
Rebecca was een heel andere koo. Groot, hoge op de bene met ’n heel groot’n kop, kromme heurne en eur biejname was ‘de Slange’, dat kwam umdat mien va eur van een boerderieje ‘de Slange’ in Reurle had ekoch.
Donkerrooie Neeltje was een saaie koo, neet allene van kleure mor eur hele veurkomm’n had niks opwekkens. Ze had nog gien wit vleksken veur de kop, wal twee dikke heurne, dee naor opzied uut stok’n en veer dikke memm’n( speen’n). Daorumme neumen wiej Neeltjen ok wal es ’n foekepot’!
O jao, en dan Ida, dat was ’n koo, den vond ik precies liek’n op ’n vrouwe dee wiej in ’n oorlog had’n en ok Ida heet’n.
Koo Ida was mooi van uuterlijk mor achter dat mooje köpke zat völle venijn. ’t Was ’n heit’n den Ida, en as ’t eur neet anston, dan sloog ze ’n emmer met melk noor alle kanten van de weie. Daorumme kreeg Ida nog wal es veur de konte met ’t melk päöltjen, en toen ’t mien va begon te verveel’n mos Ida veur straf in een speciaal veur eur gemaakten stal staon.
Grada den was bandeloos, d’r was iets loos met eure eierstok’n en door wodd’n ze ondeugend van, mor de slager leer’n eur dat gauw af.
En dan Elsje, mien lievelingskoo, mienen eigen zinnigen lummel. Elsje koj zingend melken.
[i]Jannao mos melken,
Melken de koo.
Verdorie, zae Jannao
De memme zit too.[/i]