Op 2 december 2007 was het heet op het Zuidereiland- Wanaka. Maar zo even op een strandje met Ben en Riet… best uit te houden.

Ik kan slecht tegen hitte. Je doet me geen plezier met een zonvakantie. Ik moet er niet aan denken. Wanneer het heet is lig ik gelijk voor pampus.
In Nieuw Zeeland was het toen in november warmer dan normaal en ik hoorde Greet tegen Jan verzuchten: ”Ik ben met je mee gegaan naar Nieuw Zeeland, omdat het er niet zo heet zou zijn”. Nou ze had in mij een waardige medereiziger.
Toen we nog maar kort aan het Schoolpad woonden hadden we ook een vakantie gepland in de Bouwvak, omdat Ben en Niesje dan vakantie hadden en hier naar toe kwamen om op honden, katten, kippen en schapen te passen. Er was die keer wat meer voorbereiding voor vertrek want er moest veel opgeschreven en klaargezet worden. Het was al heet en ik waardeerde de tientallen bomen en struiken op ons erf zeer. Heerlijk was het op de open plek tussen de bomen waar nu de Finse Kota ook staat en dan in de luie stoel met wat wind erbij.
Ben en Nies zwaaiden ons uit en wij vertrokken naar onze eerste stop… een natuurcamping in Zuid Limburg. Ik had er niet bij stil gestaan dat dit wel eens de heetste plek van Nederland kon zijn. Die ene dag was het te heet om te wandelen en we hadden toen in 1994 ook nog geen airco in de auto. We hebben die dag doorgebracht onder één boompje en verzetten onze stoelen met de schaduw van de boom mee. Ik dacht met weemoed aan onze bomen thuis.
De volgende dag konden we kiezen. Of we gaan richting Franse Alpen – Ben en Diny zouden daar ook ergens zijn- of we kiezen voor de kust van Normandië en Bretagne. Het was niet moeilijk. Ondanks dat ik heel graag met Ben en Diny vakantie vier werd het de kust waar altijd wat wind is en toch een paar graden koeler.
Het was een prachtige vakantie: Mont de St Michel, de stranden van D-Day, de pop aan de toren van St Mère Eglise, het prachtige Bretagne en op de terugweg Honfleur. Maar ik vergeet nooit dat we steeds zochten naar een camping met schaduw. Eén van de laatste keren kwamen we bij een overvolle camping waar net een echtpaar z’n boeltje aan het pakken was….. juist… onder een boom. We stonden in de start houding en ik zei al: “As ‘et die plaatse niet wodt dan gao’w wieter”. Het geluk was met ons. Zo konden we die dag nog Honfleur bekijken.
Zo hebben we al meer warme zomers gehad en gaan daarom het liefst in september op pad. Dit jaar wachten we af wat er mogelijk is. Maar wat hebben we al veel mooie weken doorgebracht in de Alpen, Frankrijk en vooral Groot Brittannië.

Is er iets dat jullie opvalt aan deze foto? De enige die ik er van ken zijn Willem, Coba en Rika Bijenhof… oom Wim, mama en tante Riek. En dat zijn nu net die twee meisjes in de lichte jurkjes. Volgens tante Hermien was opoe er heel precies aan hoe haar kinderen er uit zagen en wilde ze er niet ouderwets stijf bij hebben lopen. Oom Wim zou er ook op moeten staan en ik denk dat hij op de tweede rij van boven en tweede van links staat, met stropdas.
Eigenlijk weet ik meer door de verhalen die tante Hermien vertelde dan door mama. Ze heeft er ook 25 jaar langer de tijd voor gehad. We kwamen graag bij haar. Ze wilde het liefst dat we in haar een vervangster van mama Coba zagen. Dat was natuurlijk heel lief bedoeld en we gingen ook graag naar haar en ome Sjoerd toe. Ze wist veel te vertellen over de tijd dat papa Hendrik Jan nog leefde. Er moet geen betere man bestaan hebben, behalve haar Sjoerd dan. Die twee waren behalve zwagers ook vrienden. Zij kreeg de moeilijke taak om mama te vertellen dat papa in het ziekenhuis overleden was en vertelde met een fotografische precisie wat ze aantrof. Mama achter de naaimachine, ik leunend tegen haar knie.
Nadat mama overleden was kon ze met tranen in de ogen naar een foto van de drie deerns van De Haar kijken . Dan zuchtte ze en zei:’En noe bunt ‘r nog maor twee’. Nadat tante Riek overleden was:”En noe bun ik allene nog aover. Ze vertelde van opoe die iedere middag klaar zat met de pot thee en een beschuutje wanneer ze uit school kwamen, over de fiets die ze met z’n drieën moesten delen. Ze vertelde over de band die ze met mama had, hetzelfde zei ze waarschijnlijk tegen Hennie over tante Riek. Toen tante Riek naar Jaap en Sjennie in Zuid Afrika was, nam ze het van zus Rika over om Hennie iedere week een stuk witte chocola te kopen. ‘Daor höldt Hennie zo van’.
Van Diny kreeg ik haar fotoboek vol nostalgie te leen om verschillende foto’s te scannen die ikzelf niet heb. Tja en dan komen dit soort herinneringen vanzelf boven.
Tante Hermien kon haar emoties laten komen, maar ook weer laten gaan. Meestal kreeg ze het na een uurtje ook voor elkaar dat de waterlanders bij mij los kwamen. ‘Och mien kind foi toch…’, ging het dan. Maar echt weer bijkomen deden we bij tante Riek. Die was minder emotioneel maar net zo lief,…. net zo lief als de andere twee deerns van De Haar.