Dit is een kreet van buurman Jans: ‘Nergens zo mooi als hier’, terwijl hij achter de boerderij in het rond stond te wijzen. Hij bedoelde dat je niet op vakantie hoefde te gaan om mooie plekken te vinden.
Regelmatig kom ik terug op de plek waar ik geboren en getogen ben, maar die keer is het anders. Het was of alles er mooier uitzag. Kwam het door het mooie weer of lag het aan mezelf.
We reden rond in Vordens dreven, maar we namen we niet de rechttoe rechtaan route zoals ik dat vroeger deed. Ik deed maar wat en zo zagen we veel plekjes die ik zo goed kende. De Kapellebultweg en een huis dat het Garmelkampje heet. Het moet er altijd al geweest zijn, maar door de andere routes die we reden was het bijna of het nieuw voor me was. Toen we bij de Konijnenbult op de Ruurlose weg kwamen greep ik ineens m’n kleine camera die ik altijd bij me heb en begon hier en daar een foto te knippen van plekken met een herinnering.’ Kiek Wim… hier hef tante Riek vrogger nog ewoond’. Ik ken de foto nog waarop mama met een vriend van toen voor het huis staat. Tante Riek roept haar wat toe uit een raam er boven.
In Vorden zelf namen we een uitstekende cappuccino bij de Rotonde, het restaurant op de plek van voormalig fotograaf Dolfijn en schoenmaker Visser. Ik dacht meteen aan onze ome Wim die het over die Rotronde had. En even zie ik hem nog zitten in zijn Volkswagen over het stuur gebogen. We hadden in die tijd nog nooit van een rotonde gehoord.
Na onze inkopen bij een supermarkt op de plek van voormalig kruidenier Kistemaker die vroeger nog de boodschappen aan huis bracht, gingen we door het Vordense bos weer richting Boomgaard. We reden een stukje van het Pieterpad, kwamen langs het Knopenlaantje waar vroeger en nog steeds geliefden samen een knoop legden. Ook die van ons van meer dan 50 jaar geleden moet er nog zijn. We vonden hem niet en Wim legde alsnog een nieuwe knoop.
Via de Waarlerweg komen we inderdaad langs het Waarle. We hebben er eens gelopen volgens een route van Vroege Vogels. In de beschrijving stond dat er een grote Sint Bernard was die met je mee zou willen lopen en bij het begin van het bos zou een bordje gestaan hebben: Stuur de hond terug. Bij ons hoefde dat niet, want een fluitje vanuit het huis deed hem al besluiten om terug te gaan naar de baas.
We gingen nu naar links en tot mijn grote verbazing kwamen we door een stuk natuur zoals het er heel vroeger uitgezien moet hebben: een stukje Drentse heide leek het. Zo mooi! Op de strategisch mooiste plek staat een picknicktafel. Nu woont er ook geen boer meer op ’t Waorle, maar een rentenierende veearts met zijn vrouw en de grond is van het Geldersch Landschap. We kwamen uiteindelijk op een weg die links naar ’t Hissink leidt, waar de fam. Kornegoor nog woont en rechts gaat naar de Lindeseweg en komt precies tegenover het begin van de Lieferinkweg uit. Het is de zandweg waarlangs we vroeger de koe moesten aanjagen met een tak in de hand als vader Hein het tijd vond om met die koe naar de bolle te gaan, één van de stieren van stieren- en hengstenhouder Koning was de gelukkige. Bij de biologische boerderij waar vroeger Roeterdink woonde is ook een kapsalon gekomen. De boerinnen van vroeger zijn er niet meer. De meesten hebben hun eigen baan. Maar hier mochten we altijd in het voorjaar om een bosje sneeuwklokjes vragen als het de tijd ervoor was.
Tja… en zo gaat dat als je eens met andere ogen om je heen kijkt en het verleden z’n gang laat gaan….
Foto: het natuurgebied bij het Waarle