De druk bevaren Rijn bij St Goar.
De weg naar het huis van Hank en Irene in de buurt van Worms is nogal lastig te vinden en we moeten geregeld de weg vragen tot iemand aanbiedt om voor ons uit te rijden. De mensen zijn hier erg behulpzaam. De auto’s uit Holland kun je herkennen aan het teken NL aan de achterkant net als de Duitse auto’s ook een eigen kenteken hebben. We vinden Hank en Irene bij het zwembad in hun tuin. Die nacht slapen Bennie en Erna op een luchtbed in de voorkamer. Dat is echt een uitvinding. Hank zorgt de volgende morgen voor een ontbijt want Irene heeft die nacht gewerkt en slaapt nog. Na het ontbijt kijken we naar Hank en Bennie in het zwembad. Dan gaan ze een lange wandeling maken, maar daarin ben ik niet meer geïnteresseerd en blijf lekker thuis om te lezen. Na de wandeling gaan we aan de koffie, maar er is ook bier en cider. Als Irene wakker is gaan we weer om het zwembad in de tuin zitten en vermaken ons prima terwijl Hank en Bennie opnieuw allerlei capriolen in het water uithalen.
De volgende morgen gaan Erna en Bennie pakken en gaan weer naar huis en wij gaan samen naar de dienst in de kapel. Aan het begin van de kerkdienst worden er handen geschud en de gasten voorgesteld.
Er is ook een speciaal onderdeel voor de kinderen. Als voorbeeld gebruikt de reverent kleding die na het strijken er veel beter uitziet, wat nodig is om eerbied te hebben voor God en de mensen. Het kinderkoor zingt mooi net als het volwassen koor van militairen.
Nadat we ’s middags wat gerust hebben neemt Hank ons mee voor een wandeling langs de rivier de Rijn. We zien de boten stroom opwaarts naar het zuiden varen en we kunnen ze net niet bijhouden met lopen. Ook ontdekken we velden met wijndruiven die met plastic bedekt zijn om de vogels er vandaan te houden. In de morgen horen we zelfs geweerschoten, die bedoeld zijn om de vogels weg te jagen. De wijnoogst begint in oktober en iedereen die maar op z’n benen kan staan kan een baantje krijgen bij de wijnoogst.
Irene komt die morgen om 9 uur thuis en Hank heeft het er met ons over om met ons terug te gaan en dat hij dan ook graag m’n geboorteplek zou willen zien en een foto van de boerderij De Boschkamp maken. Terwijl Hank z’n vervanging in orde maakt doen wij wat boodschappen, schrijven wat brieven, ook één voor de verjaardag van Heintje. Hank neemt ons allemaal mee uit om in het militaire restaurant te gaan eten. Het is er self service, smaakte prima en het kost slechts 2 dollar per persoon. Hank en Irene gaan weer aan het werk en wij vermaken ons opnieuw met een wandelingetje langs de Rijn en zien een rijnaak een hele lading John Deere tractors vervoeren. Er zijn veel gezinnen die aan boord wonen en er gewoon de was aan de lijn hangen op het dek. Sommige hebben motoren of fietsen aan boord of zelfs een stationwagen. Vanaf en naar Rotterdam, de grootste zeehaven van Europa, wordt van alles vervoerd, graan maar ook stenen die gebruikt worden om o.a. de kribben in de rivieren in Holland te versterken. We vinden dit prachtig om naar te kijken.
Nettie’s verjaardag vieren we en ze krijgt heel wat felicitaties, waaronder die van m’n zussen Jo en Hanna en een dikke brief, precies op haar verjaardag, van Luella en Harold.
We genieten die dag van de mooie stad Worms. Ik koop voor Nettie bloemen voor haar verjaardag, maar die laten we achter voor Irene die een paar dagen geleden haar verjaardag al vierde.
Hank komt thuis om met ons te lunchen. Irene komt thuis na dat ze 2 mijl hard gelopen heeft als lichaamsbeweging, neemt een douche, stapt in haar militaire uniform en vertrekt weer snel naar haar werk om vrouwelijke militairen allerlei instructies te leren , 50 km vanaf Worms.
Opnieuw gaan we na ons middagslaapje weer naar de rivier en zien nu suikerbieten uit een treinwagon in een schip geladen worden. In dit voorstadje van Worms zijn de straten erg smal en we horen een conversatie die twee vrouwen vanuit hun bovenramen ieder aan een kant van de straat met elkaar voeren. Ik kan ze verstaan en probeer een gesprek in mijn Achterhoeks en dat lukte aardig . Een andere vrouw begint ook tegen ons te praten en ik zeg ook Gutentag. Ze vraagt ons hoe oud we zijn. Ik vertel dat Nettie 72 is en ik 78. Dan wijst ze op zichzelf en zegt : 82. Ze stak hierbij eerst 8 vingers op en daarna 2 om er zeker van te zijn dat wij haar begrijpen.
Dan wijst ze naar Nettie die een lange broek draagt en zegt: too fat. En daarna op mij en zegt opnieuw : too fat. Dan zegt ze tegen mij :”Ik ben 82, maar niet too fat. Zij draagt een gewone jurk, net als de meeste Duitse vrouwen.