Op een zondags bezoekje aan oma in de Bongerd. – 2008.
Een mooie gewoonte vind ik het om voorafgaand aan de herdenkingsdienst te kunnen condoleren. Je kunt nog even een kopje koffie drinken..even praten.
Samen staan we even later om de kist en de kleinzonen schroeven met elkaar het deksel vast en brengen oma de kerk in. Het ontroert me. En de dienst zelf? Het wordt inderdaad echt een ‘Dankdienst voor het leven’ van onze moeder en oma Sietje van der Kolk- de Bruin. Op Wilhelm na, die in het buitenland zit, zijn alle neven en nichten van de van der Kolk en de Bruin familie er. En wat een bekenden uit het Hattemse zelf. Voor iemand die zo oud geworden is, is het een bijzonder gevulde kerk. Ik herken veel gezichten die net als wij zoveel jaren ouder zijn geworden. Voor mij zelf vind ik het fijn dat ook Ben en Diny zijn gekomen.
En zoals verwacht wordt er veel gezongen. De dominee heeft moeder van der Kolk door de gesprekken met ons goed leren kennen zoals ze was. Catharina vertelt over haar leven met oma die bij de Hattemse kleinkinderen een erg grote rol speelde. Vaak werd er tussen de middag bij haar gegeten, regelmatig met een vriendje of vriendinnetje. Ook onze jongens konden het altijd goed met oma vinden, een opgeruimde oma waarbij je goed kon logeren. Eén van de liederen die moeder zo mooi vond was het ‘Abba Vader U zij d’ eer. Het klinkt prachtig in deze vertrouwde kerk waar alle vier haar jongens getrouwd zijn en als je goed oplet haal je de van der Kolk- stemmen er zo uit. Ik meen Wim en Ben een baspartij horen zingen en Henry een vrij hoge tenor.
Henry spreekt even later een dankwoord voor iedereen die gekomen is en geeft nog enkele aanvullingen en uitleg bij het familiebloemstuk. Ik denk dat moeder trots zou zijn op haar jongens. Mooi is het dat opnieuw de kleinzonen oma de kerk uit dragen naar de begrafenisauto en op het kerkhof naar het graf. Wel zitten wij aardig als sardientjes in ‘t blik in de volgauto. De dominee moet ook mee en zit met Wim en mij klem achterin.
Nu ligt ze dan eindelijk bij haar man Gerard, een mooi afscheid. De achterkleinkinderen leggen als laatste nog een mooie witte roos op haar kist.
Dan volgt er zoiets wat je vaker ziet wanneer er een ouder iemand begraven is. Neven en nichten die elkaar weer tegenkomen, vrienden die je lang niet gezien hebt. Maar vaak hoor ik de naam van tante Siet noemen. Er is koffie met broodjes, zodat niemand met een lege maag verder hoeft.
Rick belt ons net nog even om te melden dat hij het een dag met een lach en een traan had gevonden. En zo was het….