We hebben al een heel stel honden gehad. Allemaal prachtige dieren, zowel innerlijk als uiterlijk. Toen , nog aan de Kuifmees, onze Schotse collie Laska een operatie niet overleefde vond Wim het tijd om zonder hond verder te gaan. Mark en ik waren het niet met hem eens, net als buurvrouw Liesbeth. Die miste Laska net als wij. Zij liet haar vaak uit als wij naar werk of school waren. Nee, ze hoefde zelf geen hond maar vond het erg leuk dat wij er eentje hadden. Toen er op een gegeven moment een half jaar oude bordercollie in de krant werd aangeboden wilde ze graag mee om te kijken of het wat was voor ons allemaal. Wim ging overstag en reed mee naar Hollandscheveld.
Kim was een aandoenlijk lieve hond. Haar vorige baasjes hadden beiden werk gekregen en deze jonge hond was te lang alleen overdag. Ik moest even wennen aan de donkere vacht maar zowel Lies als Mark en zelfs Wim waren al fan. Dus Kim ging mee. Er bleek slechts één probleem. Kim vond het niet fijn om een tijdje in de berging te zitten als we weg waren en begon de boel af te breken. Maar eenmaal los in de kamer was er niks meer aan de hand, ging zelfs nooit op de bank liggen. Probleem opgelost. Nog geen half jaar later verhuisden we naar het Schoolpad met zoveel ruimte om ons heen dat we zelfs een tweede bordercollie uitzochten, een pup dit keer. Dat werd Scott. Het was voor ons allemaal zo’n geweldige hond. Wim ging er mee op cursus schapen drijven. Het was mooi om die twee te zien samenwerken met onze eigen schapen. Niks veranderlijker dan een mens…
Foto: jaren later: Queeny en Storm…