Moeder Siet nu 96 jaar oud.
Vader Gerard was de goedheid zelve, behalve wanneer ze aan z’n zondagse wandelingetje of fietstochtje kwamen. Nu wilde het geval dat moeder van de Kolk ook een mooie stem had en met een groepje onder leiding van meneer Dijkema na de kerkdienst ging zingen bij het orgel. Gerard vond dat alleen goed als dat niet langer dan een half uur duurde. Meestal liep dat wat uit de hand en verscheen er een nijdige Gerard bij het orgel:’Ik kom Siet halen, een half uur is een half uur!’ Er werd gezegd dat hij dan zo kwaad was dat hij zijn gebit bijna van nijd uitspugde. En Siet ging mee.
Ze woonden eerst in de Gasthuissteeg achter de kerk in de Achterstraat waar vader Gerard koster van was. Maar met vier jongens -en geen kindernevendienst zoals nu- bleef er altijd een thuis om op te passen en op te ruimen. Vanuit de kerk had je ook nog eens precies zicht op het bovenhuis met balkon van de familie. Zo zag moeder Siet ,en zij niet alleen , een paar van de jongens ondeugd uit halen. En zag het gebeuren dat Wim en Piet eens om de beurt Ben aan z’n handen over het balkon lieten zakken om te kijken wie dat het langste vol kon houden. Ze zat zich al te verbijten en ziet gelukkig Gerard met omgeknoopte theedoek het balkon op komen. Die grijpt de theedoek en slaat de beide ondeugden links en rechts er mee om de oren. "Was ie dan niet bange Ben", vroegen we Ben later toen het spektakel eens ter sprake kwam. "Welnee", zei Ben. "Piet zei gewoon: D’r gebeurt niks met oe, want ik heb oe goed vaste"!
Een favoriet spelletje was ook om over de rand van het balkon te balanceren met een bezem als stok. Ze hadden een paar dagen tevoren een man bewonderd die op deze manier al balancerend over een gespannen draad tegen de kerktoren was opgelopen. Ach… ze hebben het allemaal overleefd. Hun buurman, de dominee, had ook zo’n stel muiters. Die liepen zo over het dak van hun huis. Wanneer die eens gewaarschuwd werd over de capriolen van zijn kroost gaf die alleen als antwoord: "Ja, ja … het zijn me van zulke dakhazen".