Mijn oude buurvrouw is niet meer. Haar 95e verjaardag heeft ze niet meer gehaald. De laatste paar jaar was ze zo slecht ter been dat ze niet alleen uit de stoel mocht opstaan. Haar zoon was veel in de buurt en deed nog wat werkzaamheden op de boerderij die door moesten gaan. Er kwam veel thuiszorg over de vloer. 20 jaar geleden overleed hun enige dochter die bij hen inwoonde aan borstkanker, een zachte jonge vrouw. Het was het verdriet van hun leven. Het laatste wat ze haar vader vroeg was om mama er meer mee uit te nemen. Daar moet je dan wel zin in hebben na zo’n groot verlies. Wel gingen ze elke vrijdagmiddag naar het graf van Hennie en daarna deden ze samen de wekelijkse boodschappen.
Ze leefden er de laatste jaren rustig met hun drieën, zij met haar man en haar ongetrouwde broer.
Nadat haar man 3 jaar geleden overleed en haar broer vorig jaar, bleef ze helemaal alleen in haar huis wonen, ze wilde niet anders. Ze zat in haar comfortabele sta op stoel van waaruit ze naar de vogels buiten kon kijken en kon zien wie er allemaal voorbij kwamen. Op de tafel voor haar stond een foto van haar achterkleinkind, haar oogappeltje. Ieder jaar kwam er een nieuwe foto voor in de plaats want kleintjes worden gauw groot. Naast de foto stond een vissenkom met een goudvis, dat gaf nog wat leven in de brouwerij. Ze bleef helder van geest en waardeerde het als ik even aan kwam.
Om haar hals had ze een soort knop om hulp te roepen als het nodig was. Nee ze wilde blijven in het huis waar ze was geboren en wilde daar sterven als het zover was. Het lukte dankzij de intensieve hulp van haar zoon en de vele thuiszorg.
Nu was het zover, ze takelde snel af en ondanks het stevige ziekenhuisbed wist ze er uit te komen en was gevallen. Dat laatste kon ze niet meer hebben.
Toen ik maandag bij haar aan ging om te zien hoe het met haar was, zat ze niet meer op haar vertrouwde plekje in haar stoel. Haar zoon riep me en samen keken we bij haar. Hij sliep de laatste nachten op een matrasje in de kamer bij zijn moeder. Nee, ze kreeg er niks meer van mee en afgelopen woensdagnacht is ze ingeslapen, in het huis waar ze is geboren, getrouwd en waar beide kinderen zijn geboren en opgegroeid. Rust zacht buurvrouw.
foto: Een vergelijkbaar stuk maakte ik voor haar dochter Hennie, met bloemen, vruchten en een enkele doorn, zoals het leven kan zijn. Was zomer, dus volop materiaal.