‘Hoe komt het toch dat jullie met z’n allen op een officiële foto van een fotograaf staan. Daarvoor is er alleen de trouwfoto van je ouders en een verdwaalde van je vader en moeder naast de fiets met twee jongens waarvan we nog niet weten of het Piet en Henry, Henry en Ben of zoals Wim denkt hij en Ben zijn. En dat is het dan.’, zo vroeg ik Wim pas. Na die tijd, de tijd van de jeugdclubs, een enkele foto van een schoolreisje, komt er wat meer schot in. Wim heeft intussen zelf een fototoestel.
En dat is het. Wim ging varen… aan de dikke knopen zie ik dat hij zijn uniformjasje aanheeft en ik denk dat moeder van der Kolk dat een reden vond om een gezamenlijke foto te willen hebben. Toen deze foto genomen werd is het intussen 1958, twee jaar na het overlijden van vader Gerard. Ik heb uit die tijd twee verhalen onthouden.
Een van de eerste zomers werden ze uitgenodigd door een broer van moeder die in Borculo les gaf aan de Mulo. Op de fiets gingen ze er heen. Vlak voor Borculo viel moeder zo ongelukkig dat ze van onder tot boven onder de schaafwonden zat. Het grind zat er in. Voor haar werd het een weekje van broodnodige rust daar bij broer Gerard en schoonzus Riek. De jongens is vooral bijgebleven dat op een keer oom Gerard lollig wou zijn en bij iedereen een stokje op het bord had gelegd. Toen konden ze ‘op een houtje bijten’. De jongens konden het niet waarderen.
Er was die eerste twee jaar nog geen weduwenpensioen en dat was geweldig aanpakken voor moeder èn haar jongens. Ze verzorgden eens een weekend lang een soort kerkelijke cursus of vergadering. Iedereen hielp mee. Zelfs Henry die in die tijd door zijn neven Kees werd genoemd vanwege zijn witte bos haar, ging de mensen langs met rollen pepermunt en ander lekkers en omdat hij een van die dagen jarig was, mocht hij met de pet rond. Als iemand er over begon, zo onder het eten, gingen ze allemaal enthousiast mee vertellen. Het was een hele klus geweest maar ze hadden héél goed verdiend. Verder kregen ze vaak kleren van vrienden die geschikt waren. Zo heeft Wim jarenlang de plus four, ook drollenvanger genoemd, van dokter van Haeringen gedragen. Hij fungeerde bij hen ook wel als oppas, nee niet voor de kinderen maar voor spoedgevallen die belden of aan de deur kwamen. Ondanks de moeilijke tijd bleef moeder opgewekt doorgaan en de band met haar jongens was dan ook bijzonder hecht.
[i]Mother van der Kolk with her 4 boys in 1958, just before Wim would join the Merchant Marine.[/i]