Diny op Vurose. Een vos met vier witte beentjes en een bles was het toppunt van schoonheid, volgens pa. Het hoofd moest fier zijn en de rug mooi recht. Vurose had het allemaal….
Omdat die Berkendiek wel eens slecht te berijden was werd het fietspaadje voor een deel vrij gehouden door een serie paaltjes. Op een dag ging pa met Vurose en kar op pad. We noemden die kar de stortekarre. Ik denk dat die kar wat lawaai maakte waar Vurose een hekel aan had. Die ging er in volle draf en half in galop met kar en al vandoor. Pa kon het vege lijf nog redden door er af te springen. Vurose zag in haar paniek het verschil niet meer tussen fietspad en de vaarweg en rende maar door en pa zag het gebeuren. De paaltjes knapten een voor een af.. pats pats pats pats. Even voorbij de Kruusdiek hield Vurose het voor gezien en bleef rustig de komst van de baas afwachten.
Hiervoor was ze verkocht geweest naar Groningen aan de buurman van de familie van mevr. Wechelaar. Die kon er niet mee overweg en misschien is Vurose daar ook ergens van geschrokken. Pa nam haar terug en ook hier bleef ze soms onberekenbaar, zoals hierboven…
Diny had er het volgende op gevonden. Voor ze met Vurose naar de rijvereniging ging werd er eerst een half uur door het losse aardappelland gereden. Dan was ze gewilliger en kon Diny er mee op pad.