En alweer een moederdag achter de rug. ‘Da’s bedach deur de winkeliers’, placht vader Hein vroeger op te merken. Nou ja mama was zijn moeder ook niet. Wij als kinderen deden er wel aan, maar wat… dat weet ik niet meer. De leukste moederdagen waren toen onze jongens nog op de lagere school zaten want er werd vaak iets in elkaar geknutseld en Wim streek nog wel eens over z’n hart met een kopje thee op bed. Dat was al heel wat want hij had een gruwelijke hekel aan krummels in bedde. Ooit had ik hem willen verrassen toen we voor het eerst na onze trouwdag wakker werden en ik stiekem was opgestaan, thee gezet en beschuiten gesmeerd en ermee boven kwam. Hij keek me vanuit de kussens stomverbaasd aan. Hij sprak: ’Ik vind het wel heel lief van je, maar wil je dat nooit, nooit, meer doen!’
Gisteren was het dan weer zover. Nee inderdaad geen thee op bed, maar bloemen van de kinderen, fijne gesprekken, gelachen om Rick z’n rake opmerkingen en genoten van een lekkere barbecue. Een mooie moederdag. We hebben onze eigen moeders niet meer maar daar denken we natuurlijk wel even aan. Door hen zijn we geworden wie we zijn. Nu zijn wij de oudste generatie. Toch hoop ik nog veel moederdagen mee te maken.
