Het blijven voorlopig moeilijke dagen, soms vergeet je even je verdriet en dan komt het keihard weer terug. Eigenlijk was Mark van alle drie het meest om ons heen. Hij bracht de hond of haalde haar en je praatte meteen weer bij. Samen zaten we dan tegenover elkaar bij het achterraam. Ook over zijn problemen werd hij steeds opener, maar wij konden ze niet voor hem oplossen. Er was hulp voor hem, maar op het moment dat het hoognodig was juist weer even niet. Of we hadden het niet door. Veel heeft hij de laatste dagen voor ons verborgen. Hij had zijn plan getrokken en wilde ons niet belasten. We zijn heel blij met zijn uitgebreide afscheidsbrief die veel verklaart, wat ik eigenlijk voor het grootste deel al wist.
Bij elk ding dat ik tegenkom zie ik iets van Mark. Vanmorgen was ik met Susan op onze vaste plek op donderdagochtend, ons rondje bij Het Goed. Het werd vooral bijpraten in het café. Het was goed om er even uit te zijn. Ik zag een beeldje van een tenger chique dametje, een tutje. Mark hield van tutjes en even kwamen er een paar tranen. Zo zal dat vaker gebeuren. Er moet nog veel opgeruimd en uitgezocht
Susan fietste mee naar huis om de lammetjes te zien. Ze komt gauw nog eens.
