Het is al weer ruim 6 jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van Mark. Toch ging het leven door en dankzij hulp van heel veel lieve mensen om ons heen kon dat ook. Deze herinnering is dus ook van precies 6 jaar terug
Soms ben ik verbaasd over mezelf. Ken je dat? De ene dag raak ik door een onnozele opmerking helemaal van slag, door iets dat mijn binnenste raakt, denk ik. En een dag later kan ik zomaar ellende van me af laten glijden, al is het voor even. We fietsen als we richting Emmen gaan meestal langs het bos en ik dwing me nu om niet meer naar rechts te kijken op de plek waar het paadje het bos in gaat. Waarom zal ik me onnodig pijn doen van binnen? Maar ik denk wel even aan Mark. De plek helemaal vermijden wil ik ook niet. Het is een prachtig stukje natuur en is altijd een lievelingsplek van ons en ook van Mark geweest.
Na het zwemmen vanmorgen was ik gelijk met Susan bij het Goed. Nee, ik heb niets nodig. Maar toen ik een paar mooie koffiemokken zag voor 35 cent per stuk, gingen die toch in de mand mee. Daarna volgt de boekenhoek en dan de ronde langs de meubels. We ontdekten een uitklapstoel en ik moest hem even proberen. Hij was precies de goede kleur en hij zat me toch een partij lekker, nog nooit zo’n lekkere stoel uitgeprobeerd. Hij kon zelfs helemaal in de ligstand. Ik genoot even met de ogen dicht. Susan kent mij en mijn liefde voor stoelen en stond trouw te wachten tot ik klaar was met genieten. Maar dacht je dat ik me uit die stoel weer overeind kon krijgen? Mooi niet! Ik lag achterover met mijn knieën lekker hoog. Met geen mogelijkheid kwam ik er uit. Susan begon aan me te sjorren, dat hielp niet. Daarna probeerde ze door met beide armen kracht te zetten om me in de benen te krijgen en eindelijk stond deze dame weer rechtop. We schoten beiden vreselijk in de lach. Ineens besefte ik dat ik in meer dan twee maanden niet meer gelachen had en al helemaal niet zoals nu.
Het werkte helend.