Brilmode in 1980. Wim als voorzitter van de Oudercommissie.
‘Kiek Wim, zee’j dat ok? Wat mooi, twee roodborstjes tegelieke bi-j ’t voederhuusken’. Het gebeurt niet vaak dat je er twee bij elkaar ziet, enkel in het voorjaar als het de paartijd is. Meestal leeft het roodborstje solitair en duldt geen ander in zijn territorium. Voor het huis hebben we er eentje zitten en achter het huis een ander.
Nu zijn ze even in de mood.
Wim ziet het, zet de bril recht en mostert meteen: ’Zie dat heb ik noe weer….’ en laat z’n bril zien in de ene hand en in z’n andere hand een losse poot. Dat wordt vandaag dus de opticien. ‘Laot oew ogen metene maor efkes naokieken, ie klaagt zo vake’. Dus dat doet Wim. De bril kon nog gemaakt maar zijn beide ogen zijn minder geworden. Dus wij vanmiddag terug naar ‘de Pearl’ voor een nieuwe bril. ‘Den eersten dee ik opzette wordt het meestal’, zegt hij nog. Eigenlijk wilde hij gewoon dezelfde bril als die hij had, maar de juf en ik haalden hem over om het een en ander uit te proberen. Een grijze, een blauwe, zelfs paste hij er een met rode pootjes, tot zijn afschuw. Toch werd het uiteindelijk een rustig montuur dat goed bij zijn gezicht past. Hij mocht nu ook nog een gratis extra bril uitzoeken. Het werd een zonnebril. Het eerste montuur dat hij uitkoos was goudkleurig, en vooruit dat werd hem. Ik noem hem nu ‘my golden boy’.