Nee… neet ’n Scholtenboer maor dit is in de jaoren 30 bie-j Voortman an de Larkenpas. De rogge ging hier in de heujberg en den krummel op de veurgrond mot wel den kleinen Anton wean.
’t Gebeurn in de Sint-Jaopiktied en iederene was drok um de rogge binn te kriegn. Maor de barometer leep hard terugge en hee kreeg geliek ok: Daor kwam onverwachts ’n grommelschoer opzetn.
Juust veurdat de buuje lös zol barstn, veurdn de Scholtenboer de leste rogge nog naor binnen. ’n Boer zölf menn met de leste voer op huus an, toe de eerste dröppels veelen.
“Zoo Leevn Heer, daor bun ‘k Oew mooi te glad af ewest’, zee-t-e toe hee net de achterdeure in wol veurn. Maor net toen hee aover de drempel ree toemeln de waagn umme en de meeste garven veeln buten in de raegen.
Toen reep de boer veraltereerd:’Mien zeele nog an toe; ku-J dan zo’n grepken nog neet ens verdraegn…?’