In ’n land gloepens wied vot was es een boer den ’n trouwen hond had den Sultan heiten. Maor Sultan was zuutjes an al heel old ewodden zodat e haoste niks meer anpakk’n of biet’n kon. Dat spet de boer en hee zei tegen zien vrouwe; ‘Mergen scheet ik den olden Sultan dood want hee deent nergens meer veur’. De vrouw had beklag met d’n hond en zee:’Hee hef ons zovölle jaoren trouw edeend da’w em now op zien olden dag de kost wel mag geev’n’. ‘Ach wat’, zee de boer, ‘da’s gekheid. Hee hef gien tand meer in de bek en gien dief is bange veur um. Hee hef ons edeend en wie-j hebt em daorveur te etten egeev’n; now dög e nergens meer veur en mergen is zien tied umme’. ’n Hond den stil in zien hok lei had dit allemaole eheurd en was ’t er kepot van dat et mergen zien leste dag zol wean. Hee was dan wel old en gebrekkig maor hee wol toch nog zo geerne leaven, rekkent maor bie-j oezelf of…
Now had-e ’n goeien maot en dat was ’n wolf. Den ging e teeg’n den aovend in ’n bos opzeuk’n en vertell’n em wat lot em te wachen ston. ‘Maak oe now maor neet ongeröst’, zee de wolf, ‘ik wet ‘n goeie raod veur oe: mergen heel vrog al geet oew boer met zien vrouw naor ’t heujland en ze nemt den kleinen jonge met. Dee legt ze, a-t ze an ’t werk goat, in de schemme achter de hegge; daor gao ie dan bie-j ligg’n as um d’r op te pass’n. Dan zal ik uut ’t bos komm’n en roov’n et kind met; ie’j mot mien naospringen zo hard a’j könt. Nao een zetjen laot ik dan et kind vallen en ie’j brengt et weerumme. Ze denkt dan dat ie-j et ered hebt en ze bunt völ te dankbaar um oe wat te doon.; integendeel ie komt hoge bie’j eur in de gunst en ie-j zölt een kostelijk leaven hebb’n….’
[i]wordt vervolgd[/i]