Het is misschien een gewoonte geworden, maar het blijft ook een uitdaging om iedere dag iets over onze belevenissen te kunnen vertellen. Eigenlijk begrijp ik niet echt hoe het werkt, want ik hoef alleen maar te gaan zitten, Word op te zoeken op de computer en dan is het net of er een klepje open gaat en de woorden naar de toetsen stromen. Maar of ik nou zoveel echt te vertellen heb?
Ik heb grote bewondering voor de schrijver van de dagelijkse column op de voorpagina van ons lijfblad: Dagblad van het Noorden. Vroeger was dat Jaap Kwak en ik dacht dat niemand hem kon evenaren. Maar deze nieuwe columnschrijver Jan Wierenga doet me vaak glimlachen omdat ik zijn vertelsel vaak voor me zie gebeuren.
Vandaag had hij het over een man bij de benzinepomp die vreselijk zat te mopperen over de het feit dat Duitse scheidsrechters ook bij ons een wedstrijd zouden mogen fluiten. Een beet je tucht en orde leek mijn schrijvertje nog niet zo’n gek idee op de Nederlandse voetbalvelden. Maar dit mannetje riep er nog achteraan: “Dat kan me nog een mooie boel worden als die het hier met mekaar voor het zeggen krijgen.” Hij had er weinig op gezegd en zag het maar als wat verlaat naoorlogs verzet.
Hij zag het opgewonden standje naar zijn zeer grote en zeer Duitse auto lopen, maar wat hij raar vond was dat er ook nog een Duitse nummerplaat op zat… zoals we er bij ons wel meer zien. Nederlanders die gebruik maken van de goedkope grondprijzen in Duitsland, maar hun kinderen wèl op een Nederlandse school aan onze kant van de grens hebben. Moeten ze zelf weten…. maar deze actie…??
Een tijdje terug meldde de krant al dat er een mevrouw naar Duitsland verhuisd was en toch zeer verbolgen was over het feit dat ze haar scoot-mobiel die ze van de gemeente Emmen had gekregen weer moest inleveren.
