Gerrit en Wilhelm bij ons aan de karbonade.
Af en toe reageert neef Wilhelm op een stukje op Facebook, ja daar hou ik me ook al mee bezig al zijn het vaak dezelfde onderwerpen als hier. Hij reageerde op bosbaas Wildeman. Die staat hem nog helder voor de geest omdat hij blijkbaar in zijn jonge jaren vaak in de bossen te vinden was. Niks mooier voor jongens dan in het bos spelen. In Hattem hebben ze het steeds over de bos i.p.v. het bos. Wim zegt het nog steeds. Die Wilhelm schijnt nogal streken te hebben gehad en bosbaas Wildeman verscheen dan mèt zo’n afgerichte herdershond voor hem en dan werd die grote Wilhelm ineens heel klein. Wilhelm was de jongste in het gezin van Jan en Marie van der Kolk en met zijn broers en neven haalden ze wel het een en ander uit. Ze redden zich vaak door over sloten te springen. Ik denk dat Piet en Gerrit het voortouw namen en de jongsten aanmoedigden. Ben en Wilhelm waren de jongsten van het stel en ik heb me laten vertellen dat er regelmatig natte voeten of een nat pak gehaald werd. Dat was geen ramp want dat werd vaak gedroogd in de bakkerij van buurman de Graaf. Wims capriolen aan de dakgoot worden nog steeds door neef Gerrit breeduit gemeten. Als er een bal in de dakgoot kwam ging hij die al hangend en zijn handen verplaatsend aan die dakgoot ophalen. Ik heb Wilhelm gevraagd om meer streken, maar … ik weet het niet…hij is vast bang dat ik er over ga schrijven.