De weg naar Blaenavon gaat door een kaal wat depressief makend landschap. Er liggen bergen mijnafval, wel weer groen intussen. We krijgen bij de Big Pit een indrukwekkende rondleiding. We worden uitgedost met helm, lamp, batterijen en een gasmasker voor 1 uur, bij elkaar 5 kilo.
Dan gebeurt het. Alles waar iets van batterijen of gas in zit, horloges, aanstekers, camera’s, shag( ach die Rick) gaat in de watchbag. Berend geeft zijn camera met veel moeite af. Dan dalen we in een open kooi af met onze gids, net als vroeger de mijnwerkers. In 1980 is ook deze mijn gestopt met de productie. Wim stoot z’n hoofd behoorlijk in een van de lage gangen. Hier werden vroeger kleine paarden en pony’s gebruikt, die als ze een keer afgedaald waren het daglicht niet meer te zien kregen. Er was zelfs een ziekenboeg voor ze. Met een speciale davis lamp konden ze eventueel gas opsporen, het grote gevaar in de mijn. En ook nu nog wordt er om de 4 uur gecontroleerd op gas. Wij waren onder de indruk van ‘the black gold’, maar ook van de mistroostige omgeving waarin de mijnwerkers leefden. Dan rijden nog terug over Brecon waar we nog lekker gaan rondstruinen. Morgen verder naar het westen.
2 augustus- Opnieuw regen.. regen.., tot 10 uur. Het tentje van de jongens wordt snel afgebroken en we gaan richting Camarthen. Daar gaan we op zoek naar een Midlands Bank, een supermarkt en een Touring Centre voor informatie. We willen in deze streek een stuk van het Coast to Coast Path wandelen. Eenmaal geïnstalleerd op de camping gaan we bij het kustplaatsje Tenby even het strand op. En dan moet het er van komen, we gaan aan de fish and chips.
Die avond gaan de drie heren samen naar de pub en ik geniet even van de rust.
