Vandaag was de grote dag. We werden weer in het Isala verwacht voor een foto van Wims heup en een gesprek met de orthopeed. Wim reed tot mijn bijzonder groot genoegen zelf weer.
Wat zou de foto uitwijzen? Is alles goed op de plek blijven zitten of…?
We werden gerustgesteld. Zijn eigen orthopeed deed een spoedoperatie en werd vervangen door een collega. ‘Ik weet meteen een naam niet meer’, zei Wim na het voorstellen. ‘Melman’, zei de jonge orthopeed, ‘gewoon Melkman zonder k. Tja, dat onthoud je wel. Net als de internist in Meppel, dokter Borst. Die klopte bij het voorstellen even hard op zijn borstkas. Dan vergeet je zo’n naam nooit meer.
De foto die nu gemaakt is was bleek helemaal gelijk aan de foto vlak na de operatie.
Opluchting! En nu dan?
We hebben afgesproken dat Wim de komende 6 wekende zijn been langzaam opbouwend meer mag belasten tot 100 procent over 6 weken. Onze fysiotherapeute Jorinde Fransen zal dit begeleiden.
Intussen kan Wim al met krukken uit de voeten. Gaat hem al heel handig af. Ria had haar krukken die ze nodig had na haar knieoperaties nog staan en kwam ze al brengen.
We gingen door naar Henry en Tonny in Hattem, fijn weer bijgepraat. Het gaat naar omstandigheden goed met Henry. Hij heeft intussen ook een scootmobiel en showde hem. Gaat hem goed af. Henry kan natuurlijk wel lopen als hij ergens naar binnen wil. Dat scheelt. Zo kan hij toch heel Hattem ermee rond, moet een gevoel van vrijheid geven.
We kwamen net binnen toen de telefoon ging. Als kers op de taart vandaag was dit telefoontje van Marijke, mijn trouwe vriendin en buurvrouw in Hengelo. Ze komen vrijdag!
