Vanmorgen moest ik voor een extra bloeddrukmeting naar de huisarts. Toen ik in januari 3 weken diclofenac kreeg voor de slijmbeursontsteking in mijn schouder werd er meteen bij gezegd dat na een paar weken de bloeddruk gecontroleerd moest worden. En ja hoor, te hoog. Gemeen spul is dat toch.
Nu had ik die extra controle en was die bloeddruk weer normaal. Op de terugweg dacht ik eerst over Bargeroosterveld te gaan, maar besloot toch om weer eens het oude vertrouwde pad langs het bos te nemen dat lang voor mij te emotioneel was. Ik was op weg naar huis en vooruit dan maar…als dat lastig werd… ik ben ook zo weer thuis.. Ik stopte even bij het paadje dat het bos in gaat naar de open plek en liep het vertrouwde pad af naar de open plek. Die is inderdaad weer helemaal open, alle opgeschoten takken van berk en wilg zijn deze winter weggehaald van dit stukje moeras.
Daar stonden de sneeuwklokjes, die ik dinsdag met Wim geplant had, nog fier rechtop. De vogels gingen te keer dat het een lieve lust was, maar het lange twieiet twieiet van de boomklever was er niet bij.
Toen we in juni de as van Mark uitstrooiden was het heel stil en hoorden we alleen de boomklever.
Susan had een mooi steentje gevonden om bij de nakende wiefkes te leggen. Nooit geweten dat dit een bijnaam van sneeuwklokjes is.
Dat gaan we vanmiddag samen doen. Queeny mag mee.
Heel mooi!
Naokende wieffies is blijkbaar een Drents synoniem voor sneeuwklokjes. Susan had een Drents woordenboekje op de kop getikt bij Het Goed. Een man zei het ooit tegen zijn zoon dat hij in de tuin al naokende wieffies had gezien. Die snelde naar het raam maar zag niet wat hij dacht te zien.