Of… moeten we toch maar weer de onopvallende krielkipjes aanschaffen die zich ook nog zo onvindbaar kunnen verstoppen. Ze zijn ook zo vaak broeds dat je het hele jaar door de kiekendief en steenmarters kunt bijvoeren in geval van schaarste.
Wat mag ik toch graag in de natuur zijn en wat hou ik toch van natuurlijke materialen. Gewoon een tafel van leisteen, schapenhuiden en hout uit het bos. Maar de natuur heeft ook een andere kant. In de film ‘Afrika’ zagen we een paar mannetjes giraffes elkaar bevechten om de beste plek. Ze sloegen elkaar met hun lange nekken om de oren. De sterkste, ook de slimste, won. Hij mikte op de poten van zijn tegenstander. Zelf kwam hij ook nogal gehavend uit de strijd. Daan was bij ons en zag de wonden op de bil van de overwinnaar. ‘Bloed’, zei hij. ‘Ja Daan, en dieren hebben geen pleisters’. ‘Komt vanzelf weer een nieuw velletje op’, voegde hij er aan toe om mij en zichzelf gerust te stellen.
Roodborstjes jagen elkaar ook al uit hun territorium. O wee, wanneer de roodborst die achter ons huis woont zich aan de voorkant vertoont. Dan is Leiden in last! Wanneer de merel verschijnt bij de vogeltaart trekken de meesjes zich terug. Komt de Vlaamse gaai in de buurt, dan is de rest van de vogels even verdwenen. Ach … dat is allemaal nog genieten. Maar wanneer de natuur verder gaat… op leven en dood, wordt het wat anders. Laatst was er een kip doodgebeten door een steenmarter, hermelijn of een wezeltje, jachthond Luna pakte een andere kip. Vandaag kwamen we terug van een bezoekje aan vrienden en ik zie nog net een grote roofvogel wegvliegen. We zagen geen kip of haan meer, maar wat later vonden we onze prachtige haan, dood en lelijk kaal gepikt. De overgebleven twee kippen bleven een tijdje verstopt onder de struiken. Wim kon meteen een gat gaan graven. Ik begin er genoeg van te krijgen. Ik hou ervan om de kippetjes gewoon los te laten scharrelen, maar dat kan blijkbaar niet meer. Het begint hier op het erf een dierenkerkhof te worden: honden, katten, kippen, lammeren. Maar goed dat we zoveel ruimte hebben…. Toen wat jaren geleden een ponyveulentje het niet redde, vroegen we aan dokter Harrie wat we ermee moesten doen. Hij keek Wim even aan en zei: ’Of je graaft een heel groot gat… of je belt de Rendac!’ Het werd de Rendac!
[i]I really love nature, a table of limestone, sheepskin and rough wood. But nature can also be double. We saw girafs fighting in the movie Africa, the male robins in our garden are fighting too about their territory. All is nice to see but it’s different when it’s a fight on life or death. So we’ve lost already two hens, one by a marten and another one by brother Henks dog which is a hound. Today we came home and saw a big bird flying up, bigger than a bizzard. And … we lost our beautiful cock too now. It’s enough. I love it seeing the chickens strolling around on our yard, but this is too much. It’s almost a graveyard here: dogs, cats, chickens, lambs. It’s lucky we have space enough. A few years ago we lost a little fowl and when the vet was ready to leave we asked him what to do with the dead fowl. He looked at Wim and said:’ You can dig a big hole…… or you phone for the Rendac (they come and take the dead animals). So we called for the Rendac
photo; Perhaps we better can have the dark coloured bantams which we had before, hard to find for their enemies. They always are breeding and get a lot of chickens. So the birds of pray can have a few when they are hungry.[/i]