Opnieuw een afscheid… nee dit keer geen tranen. Het is een terugkomend ritueel.
We gingen er maar even voor zitten. We hebben nl alleen de lusten en niet de lasten van onze schapenfamilie. We hebben van ze genoten. Eerst de vier ooien met ieder 2 lammeren en daarna weer twee met hun kroost. Later kwam er een kleine aanvulling.
Elke dag telden we trouw of de kudde nog compleet was. Het was ook verbazing toen er ineens i.p.v. 12 zomaar 14 stuks liepen. Er waren war zielepietjes bij gekomen. Daar is ons weiland precies geschikt voor. Alle rust, toezicht en weinig kans voor de wolf die ook in Drenthe al voorkomt.
Vandaag was het tijd om de lammeren op te halen. Rob en Ken deden het werk en ja… wij keken toe vanaf de schommelbank. Verschil mag er zijn, toch?
Rob heeft een nieuw hondje, nu een bordercollie, Mona. Een fel ding dat maar een ding wilde: schapen ophalen. Er werden hekken neergezet en Ken mocht proberen om met Mona de schapen in hun afrastering te drijven. Het was pas zijn derde keer, maar het lukte. Rob had intussen met de bosmaaier de brandnetels een kopje kleiner gemaakt en tussendoor dronken we samen koffie en werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld. Ken staat op het punt vader te worden, een hele belevenis. We vertelden over de instructies van onze eigen dr van Haeringen na Gerhards geboorte: alles gewoon door blijven doen, traplopen en de gewone geluiden als altijd maken. Ach, hij zal het zelf ervaren.
Vanmorgen stonden de achtergebleven ooien in een kluitje bij elkaar. Het leek wel of ze op ons gewacht hadden. Ze bleven kijken, net of ze dachten… waar blijven die kleinen van ons.
Tja… zo is het leven van een ooi! Zoals elke moeder haar kind los moet laten….