‘Hij zal niet zo gauw bijten’ of ‘Hij doet niks hoor’. Dat zeggen ze allemaal, de hondenbezitters die denken hun eigen felle huisvriendjes te kennen.
Dat dacht ik ook van Laska, de Schotse collie, maar die had mooi de meteropnemer in z’n bil toen die onverwacht aanbelde en Laska met mij net de achterdeur uitkwam. Nee er was niets stuk, zelfs geen wondje, maar we kregen wel een brief in huis dat wanneer deze man psychisch letsel zou hebben, wij wel aansprakelijk waren. Niets meer van gehoord gelukkig.
Saartje, de vroegere teckel van Ben en Diny is ook een bijzondere. Die had haar voorkeuren. Wanneer bepaalde mensen langs kwamen fietsen was ze paraat. Ze volgde ze van het begin tot aan het eind van hun stuk weg en ik meen te weten dat sommigen er niet zonder kleerscheuren van af zijn gekomen.
‘Die zölt wel een keer wat ezeg hebben of van zich af eschupt’, vergoelijkte Diny haar lieveling. Maar Ben hield Saartje wel in de gaten. ‘Dat kö-j toch niet hebben’, vond hij.
Zo hadden Henk en Gerrie ook zo’n bijzondere teckel, hij heeft het er nog wel eens over. Hij stuurde er zelfs eens een foto van. Ik reageerde erop met: Dat lijkt me een pittig hondje. Dat bleek.
Wanneer Henk, die fotograaf is, met mensen in de kamer foto’s aan het uitzoeken was moest hij geregeld naar zijn werkkamer boven om iets op te halen. De hond bleef dan op drie meter afstand van het bezoek liggen, maar zo gauw die maar iets bewoog begon hij fanatiek te grommen en te blaffen. Het bezoek verroerde zich dan niet meer.
‘Och… hee zol zo gauw neet bieten’, kwam er achteraan. Ja, ja…
