Hetty Site

Nelson

Nelson is af. Ik had een heel stel foto’s per mail gekregen en degene waar hij het meest trots op stond, heb ik gebruikt om hem op doek te zetten.
Nelson is een stoere hond, een Rhodesian Ridgeback. Net als het bij ons vroeger ging, waren moeder en kinderen het met elkaar eens dat er een hond moest komen. Vader had het niet op hondenharen in huis en hield de boot af. Moeder en kinderen bleven maar naar honden zoeken op plaatjes en waarschijnlijk op internet. Toen kwamen ze toch dit soort tegen. Dit moest hem kunnen zijn, kortharig ook nog. ‘Daar vind je geen haren van papa’.
En zoals het meestal gaat… vader ging voor de bijl. Nelson kwam, een schat van een pup. Ze hadden wel gauw door dat er een cursus nodig was voor de opvoeding. Dat bleek niet helemaal genoeg, want Nelson was een sterke krachtige hond. Als hij iets van zijn gading ontdekt.. een konijn of kat, is er geen houden aan. Er zit jacht in. Toen werd er een gentle leader met neusband aangeschaft en daarmee ging het aanzienlijk beter.
Toch blijkt deze hond een aanwinst voor, wat zeg ik, een onderdeel van het gezin. Overal mag hij mee naar toe. Toen ze, helemaal blij, – Nelson op doek- kwamen ophalen, vertelde ik over Schotse collie Laska die ik in het begin na z’n speelkwartier met de buurkinderen niet mee naar binnen kon krijgen. Alleen wanneer ik net deed of ik naar het bos wilde gaan, kwam ze bij me en ik liet me er dan gewoon boven op vallen. Dat werd toen een cursus gedrag en gehoorzaamheid. Daar kwam geen brokje aan te pas 25 jaar geleden. Gewoon een ruk aan de slipketting als ze niet luisterde en enorm prijzen als ze het goed deed. Nou ja… wel een brokje achteraf. Wat we daar geleerd hebben konden we later bij Kim, Scott, Tessa en Queeny ook toepassen.
Bij Nelson moet af en toe een stukje worst nog helpen om hem mee naar binnen te lokken, maar… och… er moet ook wat inzitten… toch? Alleen vader kan het niet laten om toch iedere dag eventjes op te merken:’Hij verhaart toch wel, onze Nelson’.

[i]I’ve finished Nelson’s painting. I’ve chosen to paint him from a picture he is looking so proud. He’s a Rhodesian Ridgeback. Just as I remember it happened with us, it was the same in this family. Mother and children would like to get a family dog, but dad didn’t want it while he didn’t like dog hair everywhere in the house. Then they found this breed. ‘Dad, it’s a short hair, we’re sure you will not find anything of it in the house’. And so Nelson came. They knew very quickly they needed a behaviour and obedience training for Nelson. That wasn’t enough while Nelson became a very strong dog. A gentile leader was the solution to keep him away from rabbits and cats.
The dog became a real part of the family. When they came over to take the painted Nelson, they were very happy with it.
I told about our former dog Laska, a Scottish collie. He didn’t want to listen when I wanted him to go home after nice playing time with the children in our neighbourhood. So I tried to get her by suggesting we would go to the wood and then I dropped myself on her. So we needed a training too. We used it afterwards for our next dogs Kim, Scott and Tessa.
Sometimes they need a piece of sausage to attract Nelson to come, but… that’s nothing to worry about. It’s just Dad has to say once a day: ’I’m sure yet he’s moulting all the time’[/i].