En zeg nou zelf… groot, ruim, strak en alles wit past hier toch niet bij… En vraag je je af hoe je hier de voordeur binnen moet komen? Niet dus… iedereen komt door de zijdeur.
Judith was al vroeg duidelijk. Wanneer we haar vroegen wat ze voor haar verjaardag wilde hebben wist ze één ding: geen prulletjes. Meestal had ze zelf wel een goed idee wat ze graag zou willen. Dat scheelt. Het is gek… het hele jaar door weet ik steeds wel iets te noemen wat ik graag zou willen, maar als iemand me dat vlak voor de komende verjaardag vraagt, weet ik niets meer te noemen. Zo heb ik in de loop van mijn leven al heel wat verzameld wat me dierbaar geworden is. Je zou het ‘prulletjes’ kunnen noemen maar voor mij zijn het cadeautjes met een herinnering. Zelfgemaakte dingen van de kinderen kan ik niet wegdoen, net zo min als de souvenirtjes en kleine persoonlijke cadeautjes die meegebracht worden.
Ik hou van allerlei woonprogramma’s en de tegenwoordige architecten bedenken prachtige huizen met veel ruimte maar ik zie nooit persoonlijke dingetjes. Eén groot schilderij aan een wand en that’s it. De huizen ogen zo leeg en wit dat ik me er doodongelukkig in zou voelen. Een huis zonder een walk-in closet is ook al niet meer van deze tijd. Het is natuurlijk ook helemaal het tegenovergestelde van wat wij hier hebben. Pas vond ik een meeligger, Dea. Die vertelde over haar overvolle huis waar ze zich zo prettig in voelde. Hè… dat deed me goed.
En als ik hier iemand bij binnenkomst hoor zeggen:’Gezellig!’, weet ik het weer helemaal zeker… niks veranderen.