In deze tijd met veranderingen om je heen voelt het als een tijd van bezinning. Je kunt wel van alles plannen maar dat het allemaal lukt is een tweede. Je gedachten gaan dan alle kanten op. Van de generatie voor ons is er alleen nog oom Bram in Durgerdam en zijn vrouw Betty. Alle ooms en tantes zijn stuk voor stuk overleden, overgegaan naar een andere dimensie. Nu is onze generatie aan het ouder worden en hebben we al een aantal leeftijdsgenoten moeten missen.
Terwijl ik dit weekend op zoek was naar oude foto’s voor iemand die wat oude plaatjes zocht van versierde boerderijen kwam ik deze tegen van onze moeder Coba. Vaak zei ze in het laatste half jaar van haar leven:’A’j mien nog wat vraogen wilt… noe kan et nog’. Nu bedenk ik dat er nog heel wat is dat ik nog zou willen weten. Hier is het 1973 en we waren samen met pa en mama op vakantie in Hessen in een Natuurvriendenhuis boven op de Meissner. Het was vlak bij de Oostgrens die nog potdicht zat. Pa schoot op iedere boer af die hij tegenkwam en ik moest mee om eventueel bij te springen als de taal te moeilijk werd. We zijn overal heel hartelijk ontvangen, maar pa redde zich zelf aardig met het Achterhoeks. In een Natuurvriendenhuis wordt verwacht dat je allemaal een beetje meehelpt. Pa zag het als zijn aandeel om het terras ’s morgens aan te vegen. Der Bauer aus Holland liet zich van zijn goede kant zien en dat werd gewaardeerd.
