Hier kwam het terras van de Tinne waar wij onze van der Kolk reünie hielden.Ik weet niet wie het schilderde, maar het zou Chris van Dijk kunnen zijn.
Toen broer Ben met de stamboom van de Eilanders op de proppen kwam herinnerde ik me ogenblikkelijk de reünie van de fam. van der Kolk, ik meen in 2005, op het terras van ‘De Tinne’ midden in Hattem. Ik denk dat Henry en neef Gerrit van der Kolk dit georganiseerd hadden. De beide oudsten, moeder Siet en tante Geertje waren de laatsten van de vorige generatie en zaten er nog gezellig bij. We hadden lange tijd de neven en de paar nichtjes niet gezien en dan moet je even goed kijken voor je de, net als onze, nu 30 jaar oudere gezichten gaat herkennen. Vooral de allerjongsten, zoals Herman en Henk van ‘ome Anton en tante Hennie’ waren voor mij wat lastig te herkennen. Herman was nog maar zo’n jongetje van een jaar of drie, vier, toen zijn vader overleed in de tijd dat ik net bij de familie over de vloer kwam. Ik weet nog dat hij wel eens binnen kwam vliegen en zich verstopte voor grote zus Willy die hem op kwam halen. Hij lag heel stilletjes onder het divanbed toen Willy vroeg:’Is Herman hier ook?’ En met een heel fijn stemmetje klonk het dan van onder dat bed:’Neehee!’
Hij kende het volgende liedje al :
[i]Hoger dan de blauwe luchten
en de sterretjes van goud
woont de vader in de hemel
die van alle kindren houdt.[/i]
En wij waren telkens wat ontroerd als hij zei dat zijn papa bij de sterretjes van ‘hout’ was. Hout was blijkbaar bekend, maar goud???
Toen we aan het eind van de middag van die reünie afscheid namen van elkaar met de kreet: Tot een volgende reünie!, zei Herman nòg iets tegen me. Met een brede glimlach kwam het:’Nog bedankt hè’. Ik zeg verbaasd: ’Waarvoor Herman?’ Ik kon me niets bedenken.
En hij antwoordde: ’Dat ik van jou met de kinderen mee mocht spelen’. En ik herinnerde me weer dat ik toen een eerste klasje had op de van Heemstraschool en dat Herman vaak toekeek bij het hekje, wanneer we daar buiten op het schoolplein spelletjes deden en ik hem er wel eens bij haalde. Dat dàt na 40 jaar nog is blijven hangen!
Die middag van de reünie is ook de stamboom van de fam. van der Kolk uitgereikt door neef Gerrit en het boekje [i]Het Kleine of Oldeneler Veer, een geschiedenis van eeuwen over de IJssel, [/i]door Henry. Je leest het dan wel een keer door, maar daar blijft het bij. Maar nu ik het wat uitgebreider bekeken en gelezen heb, neem ik mijn petje af voor de samenstellers.
Dus Henry en Gerrit, hierbij……: ‘Nogmaals bedankt!