De aardappels bij het keetje.
‘Vin ie ‘t erg?’ Ik loop met Wim terug vanuit de wei met de lammeren en we lopen even samen langs de aardappels die er boven staan. Ik heb ze al gedeeltelijk aangeaard, je weet wel… van die bergjes zand er tegenaan maken. Volgens Susan moeten ze er 15 cm boven staan maar ik kon niet zolang wachten. We zien wel wat het wordt, maar zo kunnen we met aardappels in dit gedeelte van de tuin de baas blijven over het onkruid. We zien dan ook de woestenij aan brandnetels en ander onkruid achter het keetje dat in deze tijd naar boven schiet. Wim zucht diep. En hierop vraag ik dus:’Vin ie et erg?’
Ja dus… hij vindt het erg. Hij wijst verschillende wilde planten aan die van mij mochten blijven en die de pony’s ook lieten staan. Ik heb nog nooit zoveel wilde planten tussen het gras gehad. Er zijn een paar soorten die we al die jaren al gehad hebben en je zou zweren dat de vorige bewoners die uitgezaaid hebben. Dat is het Robertskruid met z’n kleine rose bloemetjes, de Stinkende Gouwe, waarmee je volgens Susan iets tegen wratten kunt doen. Dan die ‘hoge witte’ die je gelukkig wel heel gemakkelijk kunt uittrekken als het je teveel wordt. En heel veel hondsdraf, Judaspenning, zowel paars als wit, vergeetmijnietjes en pinksterbloemen. Ach… dat kan er nog mee door maar die woestenij…. ?? We hebben al heel wat pannen soep en stamppotjes aan gewaagd, maar nu is de tijd voorbij.
Wim kennende wordt het eerst de bosmaaier.