Ik blijf nog even in het Hattemse. Op Oud Hattem zien we het schaatsen op de Hoenwaard en Wim herinnert zich het lopen op het ijs dat bij iedere stap bewoog. Je moest dat snel doen anders ging je er door. En gebeurde dat toch dan mochten ze bij bakker de Graaf hun kleren laten drogen voor ze bij moeder Siet aankwamen aan de Gasthuissteeg. Ze verhuisden pas naar de Dorpsweg toen Wim al 16 was.
Moeder Siet was al 90 toen ze naar de Bongerd verhuisde en Ben en Niesje aan de Dorpsweg 4 gingen wonen. Daarna ging het geheugen van moeder Siet verder achteruit maar oude kindergedichtjes die ik nooit van haar gehoord had, kwamen zomaar te voorschijn. Ze heeft er blijkbaar heel wat geleerd, maar wat er verder om haar heen gebeurde… dat was ze zo weer kwijt. Die keer had ze geen zin in haar zoute harinkje, nee ze had nergens zin in.
Dat was wel eens anders. Haar vaste hulp vroeger moest er wel eens om lachen wanneer moeder haar vroeg:”Wo’j ok wel een stukkien käze bi-j de koffie?” Ook een flinke plak leverworst was altijd favoriet. Wat dat betreft heeft Wim, maar vooral Henry wat van z’n moeder weg. Die gruwde vroeger van gebak en cake en andere zoetigheden, maar een schoteltje met stukjes kaas en worst sloeg hij niet af. Rick was voor die gelegenheid ook meegekomen en moeder begon meteen de namen van haar kinderen en aanhang te oefenen, maar bij de kleinkinderen bleef ze die keer steken bij Gerhard, Rick en Mark. Tja… die waren er ook het eerst. Ze ging na ons bezoek op haar kamer met Wim al zingend “Er ligt een stadje aan de IJssel “ de lift in toen we haar eenmaal beneden weer naar de dagopvang brachten… eindigde ze met: ”daar moet je Hattemer voor zijn….”
Ook die keer aten we een heerlijke zuurkoolschotel bij Ben en Niesje. We praatten weer bij. Ze zaten nog midden in de opvang van hun kleindochters, soms vier tegelijk. Dat heb je als ze in de buurt blijven wonen. “Oma… mag ik wel bij jou blijven eten”, vroeg Isa dan vaak, want dan hoeft ze tussen de middag niet op en neer naar huis. De school is immers vlakbij.
Het is net als 20 jaar terug wanneer Gerard of Paul Sietse om de beurt met een vriendje bij oma van der Kolk mochten blijven eten. En natuurlijk waren ook Catharina, Gera en Arend vaak bij oma te vinden, net als tante Catrien. Moeder had altijd het liefst dat je bij haar kwam. Met recht kon je Dorpsweg 4 toen al De Zoete Inval noemen.
En.. l’histoire se repète. Na Ben en Niesje woont nu Paul Sietse er met zijn gezin. Ik weet zeker dat je ook daar altijd welkom bent.
Foto: Dorpsweg 4 en 6 ongeveer 1960