Hierna staat Wim bijna constant aan het stuur in z’n gele pak. “Moet je je manneke toch eens zien”, meldt Jaap. “Ik vin oe een held”, schijn ik gezegd te hebben. Ik sta heel wat angsten uit in ons hondenhok. Om half drie ’s middags krijg ik het even heel benauwd als schipper Jaap gaat liggen slapen en Wim, die in z’n hele leven nog nooit gezeild heeft, in z’n eentje in dat zware weer aan het roer gekluisterd staat. Ik ben altijd wat pessimistisch in zulke omstandigheden en denk alleen maar: Als de kinderen nou maar de verzekeringspapieren kunnen vinden!
Volgens Jaap is de Hilde Baudine een zelfrichtend schip dat vanzelf weer overeind komt wanneer het onverhoopt zou kapseizen. Daarom zit iedereen in zwemvest aan een life line vast.
Dan ga ik ook naar de kuip in zwemvest. De wind zakt gelukkig iets af. Ik ben wel niet ziek, maar lekker is anders. Het toiletgebeuren kost veel tijd , moeite en blauwe plekken. Op biscuits kom ik de dag wel door. Glenn ligt languit achterin de life-line vast te houden en probeert zich niet te bewegen. Juul al net zo… hangt om de bolder. Greta, Wim en onze schipper doen zich te goed aan marsjes, chips en soep.
Wanneer we de Deense haven Thyborön naderen is de storm wat verder afgezwakt . Met bv windkracht 5 hadden we de haven hier niet aan kunnen doen vanwege een vervelende branding en hadden we nog uren door moeten zeilen naar een zuidelijker gelegen haven.
Dan plotseling wanneer de motor wordt gestart, komen Glenn, Juul en Gerdie weer overeind of er niets aan de hand is. Het is lastig binnen varen, want volgens Jaap is het stuk branding het gevaarlijkst. Maar met behulp van de goede ogen van Glenn en Wim en toch de ervaring van onze schipper loopt dit avontuur goed af. Wanneer we achterom kijken zien we pas hoe gevaarlijk smal de vaargeul is tussen de rotsen die dicht onder het wateroppervlak te zien zijn! Wat een dag!
