Ik was diep weg vannacht, maar bij het af en toe wat lichtere slaap had ik wel door dat mijn dromen over van alles wat er mis was, niet echt waren. Waarschijnlijk komen bij iedereen alle traumaatjes en angsten in dromen terug. Allemaal in het verleden en vaak word ik wakker met een verdrietig gevoel over wat anders had gekund. Veel heeft te maken met het feit dat we met zijn allen Mark niet konden helpen hoe graag we dat ook wilden. Maar de gedachte blijft… als ik… als we… als hij..?
Ik moet me dwingen om de positieve dingen te zien die dat ook met zich meebracht en er nog steeds zijn.
Wim wordt anders wakker, heeft ook zijn angsten en zorgjes, maar die hebben met de toekomst te maken al zal de oorsprong ook wel in zijn verleden zitten.
‘Hoe mot dat noe as wi-j hier weg mot?’, is zijn vaak terugkerende zorg. Hebben we het al zo vaak over gehad. Ik zit er minder mee. Kan nog wel 2028-30 worden.
’Tegen dee tied da-w hier echt weg zollen motten gaow in een aanleunwoning… en misschien bu-w d’r al niet meer en gooit de jonges al ons spul in die ene grote container.
De gemeente wil ons niet genoeg betalen om een ander optrekje te kunnen kopen, dus blijven we hier mooi zitten in ons aangepaste seniorenoptrekje. Binnen een half jaar weten we de precieze plannen met dit stukje weg van de N862 naast ons huis. Dan weten we meer.
Ik weet het wel… zijn echte angst is het om alleen achter te blijven. Maar dan is het nog duidelijker: aanleunwoninkje… en contacten onderhouden. Wim houdt ervan om mensen om zich heen te hebben, komt dan ook wel goed.
Maar als we eenmaal buiten in het zonnetje zitten en van ons af kunnen kijken over het land van de boer of de schapen valt alle zorg van hem af. ‘Wi-j gaot hier nooit meer weg’, verzucht hij dan.
Wat ook helpt om de nachtelijke zorgen weg te laten waaien is om even een YouTube videootje aan te klikken met ‘You raised me up’, gezongen door een hele groep jonge mensen. (klik op de titel)
Foto: 5 mei.