‘Wi’j bunt der wel een betjen vrog met’, zei ik gisteren tegen Wim. ‘Welnee, ie könt nooit te vrog wean’, vond hij, ’t is zo drie meert.’
Toen we trouwden was dat binnen drie weken gepiept, omdat juffr. van de Meulen om inwoning verlegen zat. Wim kreeg een maand verlof, was geen enkel probleem. Ondertrouw, kamers opknappen, nieuw aanrecht in het keukentje, meubels kopen, gasfornuis met een ruitje, voor Wim het toppunt van comfort en samen met mama en Diny de jurk kopen. Het was snel… dat moet ik toegeven, voor pa en mama te snel, maar… we hadden onze woonruimte.
We zijn ons aan het oriënteren voor volgend jaar. We hebben al koffie gedronken bij de Poolshoogte in de Staatsbossen bij Odoorn, maar die gelegenheid valt af. Mooie plek voor een wandeling met even wat drinken, maar verder… nee. Daar waren we het meteen samen over eens. Er werden ons al meerdere ideeën aangereikt en we proberen ze allemaal uit. We wonen nu al meer dan dertig jaar in Zuidoost Drenthe en nog steeds met plezier. Onze jongens blijkbaar ook want die zijn hier niet weg te branden. Zoals wij zwierven naar plekken voor ons werk, zo standvastig zijn zij wat wonen betreft.
Ons tweede bezoekje leek er meer op… nee ik ga niks verklappen, maar we kregen beiden een warm gevoel toen we er binnenstapten en de Drentse vriendelijkheid en de omgeving deden de rest.
En te vroeg..? Och… Maarten Luther zei ooit: ’Als ik wist dat morgen de wereld zou vergaan, ging ik vandaag nog een boom planten’ Zo!
