‘Kö’j mien efkes helpen?’ Ik kom met vier lammeren in mijn kielzog vanaf de wei op huis aan lopen en naar binnen. Ze zijn me ontsnapt toen ik de kleine bonte na zijn flesje weer terug in de wei wou doen. De grootste witte drong zijn kop tussen het hek toen ik klaar stond om de kleine bonte weer naar binnen te duwen. En achter de grote witte … stond de rest. Een andere witte, het te vroeg geboren lam, en de kleine zwarte, het vondelingetje, stonden klaar om door te duwen naar … buiten de wei. Want daar was ik en ik sta voor hun moedertje met de fles. De grootste drie krijgen deze week geen melk meer. De lege fles werd dus eerst aangevallen, maar toen dat niks opleverde stonden ze afwachtend om me heen. Meestal gaan ze gewoon mee de wei in achter me aan, ook nu wel, maar zo gauw ik snel uit de wei wilde en het hekje vastgreep om die heel vlug dicht te zwaaien zat er steeds een lam tussen. Dus nu met z’n allen naar Wim. Die stond net klaar om onder de douche te stappen. Hij had vlug z’n pyamabroekje weer aan om samen de klus te klaren. Want Wim betekent voor de lammeren: brokken. Hem volgen ze onmiddellijk richting stal en … hup het hekje is dicht.
Zo gaat dat…..
Natuurlijk moest er een foto gemaakt van top- kleermaker Sjoerd Aartsen met de vier in hun nieuwe outfit.
En dan ben ik maar zo nog niet van tante Aart af. Ken je dat… dat er door aan één bepaald iemand of een gebeurtenis te denken, gewoon in een flits, er een hele verzameling achteraan komt. Vannacht in mijn dromen ging het zo verder. Opoe en opa Bijenhof waren in 1949 40 jaar getrouwd. Er moest natuurlijk door de kleinkinderen wat in elkaar geknutseld worden. Het werd een wit bord versierd met allemaal plakkertjes om de rand en een prachtige 40 in het midden. Ik meen het bord gezien te hebben in de hunkerbunker van Diny tussen allerlei andere voorwerpen met een herinnering.
In 1954 was er natuurlijk weer een huwelijksjubileum van opa en opoe Bijenhof, nu 45 jaar. En hier werd tante Aart bij ingeschakeld. De kleinkinderen waren nu zo groot dat er een dansje ingestudeerd kon worden. Daar ontfermde tante Aart zich over. Ze was bovendien een kunstenares met naald en draad. Wij kregen allemaal een paar gazen vleugels aangemeten en daarmee dansten we ons vlinderdansje… met een liedje natuurlijk. Intussen woonden wij èn opa en opoe al op De Boomgaard en het vlinderdansje werd onder de spekkersenboom uitgevoerd. Opa en opoe Bijenhof waren gewoon meeverhuisd vanaf de Haar toen pa en mama trouwden. Ik weet eigenlijk niet of Jaapje Harwig ook meegedanst heeft als vlinder. Misschien weet hij het nog.
Toen Gerke, Gerrie en ik jaren later Belijdenis van ons geloof aflegden in de NH Kerk werden daarvoor door de kleermakerij van oom Sjoerd mooie mantelpakjes gemaakt. Toen we na kerktijd zoals gewoonlijk ook even bij oom Sjoerd en tante Hermien aan gingen zat daar ook tante Aart die met een brede glimlach vertelde dat ze precies de pakjes van Sjoerd er uit kon pikken in de kerk, zulke mooie schouders zaten er in, heel anders dan de confectiepakjes.
Tja…. En zo gaan je gedachten zwerven na een telefoontje uit Barchem van Henk Braakhekke die bedacht dat ik het wel leuk zou vinden om te weten dat Aartje Aartsen als geboren Vordense in het Contact stond vermeld nu ze de 100 had gehaald.
Tante Aart heeft de krant gehaald. In Gorkum kreeg ze zelfs de burgemeester op bezoek waaraan ze veel plezier beleefde. En.. ze ziet er nog steeds mooi uit in haar kleurige japon. Klik op de titel en je ziet het artikel in de krant in Gorkum mèt foto.