Opoe Eggink werd midden 70. Vroeger werden de mensen minder oud. Ze overleden vaker aan ziektes waar nog niet zoveel aan te doen was. Opoe had chronische bronchitis, net als opoe Bijenhof. Dementie kwam daardoor ook minder voor.
[i]Opoe Eggink was mid seventies when she died, just as our opoe Bijenhof. Both had chronic bronchitis and died by that disease. Less dementia in those days[/i]
Psychologe mevr. Mirjam Hoen hield vanavond een lezing bij onze vrouwengroep ‘Passage’ over dementie. Ze werkt hier in Emmen in het Zorg- en verpleegcentrum De Bleerinck. Ze vertelde ons over de verschillende vormen van dementie en wat dat voor de patient en zijn of haar omgeving betekent. We hoeven ons nog geen zorgen te maken wanneer we namen vergeten. Het wordt pas echt zorgelijk wanneer we ons in een verkeerde tijd denken, wanneer je bv je ouders wilt gaan verzorgen die allang overleden zijn.
Er is heel wat veranderd binnen de Zorgcentra. De Bleerinck is behoorlijk verbouwd en lijkt meer op een klein dorp met huiskamers, pleintjes en straten waaraan de appartementjes liggen. Als iemand na het inrichten van het appartementje een complimentje krijgt over haar interieur krijg je soms als antwoord:’O jao… de jonges hebt mie-j hier de boel mooi vertimmerd’.
Er wordt tegenwoordig heel veel gedaan om de bewoners een huiselijk gevoel te geven door met kleine huiskamers te werken van hooguit 5 personen. En dat werkt. Er zijn bovendien vrouwengroepen die ’s avonds iets gezelligs doen, zelfs een ‘Beethovengroep’ van mensen die van klassieke muziek houden en zich zo af en toe een avondje in schouwburg de Muzeval wanen. Al met al wordt er steeds meer meegedacht hoe een dementerende bejaarde toch een zo prettig mogelijke tijd te geven.
Och waar is de tijd gebleven dat we brainstormden over onze oude dag. Wim wist, toen we in Hengelo kwamen wonen in 1968, zeker dat hij alleen in een bejaardencentrum zou willen als er een biljart stond. Ik was meer van de zorgboerderij. Zet mij straks maar tussen de dieren met een half brood en een kat op schoot en een hond aan mijn voeten. Het was in de tijd dat mensen van net 65 al naar een bejaardencentrum gingen.
Toch zijn we al aardig op weg om ‘bejaard’ te worden, nou ja… oudere jongere dan, we trekken van Drees en zijn met pensioen. We zullen in elk geval het advies van tante Heintje maar opvolgen: altijd blijven lachen…
[i]Yesterday we had an evening with our women’s group the Passage. We’ve got a lecture on dementia. A psychologist from a nursing home told us all about different types of dementia. and what it for the patient and his or her environment means. We don’t need to worry about it when we forget names, but the real concern is when you want to take care of your parents who are long since deceased.
The Bleerinck, the nursing home where she is working, is rebuilt and is like a small village with living rooms with just 5 habitants, at a court with streets and apartments, all to give the habitants a feeling to be home.
There are also women’s groups with evenings with some fun, even ‘Beethoven’, a group of people who love classical music. All in all, more and more in finding the demented elderly how to make it as enjoyable as possible.
When Wim and I were in our twenties we said;” When I’m getting old , I want a ‘Home’ with a pool table". I would like a ‘Home’ with a lot of animals, a cat on my lap and a dog at my feet. And now… I don’t want to think about it. We are half way else to be an elderly, well … an older juvenile.
I think we have to remember tante Heintje’s advice: always…keep smiling.
[/i]