‘O, o, ik zit ergens op’. Dea is bij ons en zit in de grote stoel bij het achterraam. Die stoel heb ik jaren geleden gescoord bij mijn favoriete shop: Kringloopwinkel Het Goed. Je kunt hem uitklappen en in de ligstand zetten. Ik mag er graag even kort een dutje doen of tv in kijken. En zoals in veel van onze stoelen en bank ligt er ook hier een schapenvacht in. Ze voelt nog eens en dan ineens komt er een afstandsbediening te voorschijn. DE afstandsbediening. Die morgen wilde ik de tv in de achterkamer aandoen om even het nieuws van 8 uur te kijken voor we ons naar het zwembad haastten. Met geen mogelijkheid kreeg ik dat ding aan de praat en we hadden net een nieuw kastje bij de Digitenne toegestuurd gekregen. Voor dat we dat ding aan de gang hadden gingen er al een paar gesprekken met de Servicedienst aan vooraf. ‘Stuur dan een monteur!’, riep Wim al eens in alle vertwijfeling uit. Maar die hebben ze niet bij Digitenne van KPN. Uiteindelijk lukte het een en ander op strakke aanwijzingen van de meneer aan de telefoon en konden we heel tevreden in de achterkamer tv kijken. Lekker makkelijk als er voetbal op de buis is, want dat moet je eigenlijk wel op het grote scherm zien en kan ik mij eventueel voor mijn lievelingsprogramma’s in de grote stoel in de achterkamer settelen.
Maar nu ineens weigerde die tv. ‘Doe jij het dan’, zei ik en gaf de afstandsbediening aan Wim. Ik heb er wel vaker onenigheid mee. Maar hij kon hem ook niet aan de praat krijgen.
Eenmaal terug uit het zwembad belde Wim opnieuw de Servicedienst. Die kunnen hem intussen bijna uittekenen. ‘Kastje kapot meneer? Morgen hebt u een nieuwe’.
Nu zit Dea ineens ergens op. Met een brede zwaai haalt ze de nieuwste afstandsbediening te voorschijn. ‘Dat je vanmorgen niet zag dat je de oude te pakken had!’, kon Wim niet nalaten te zeggen. ‘Nou jij zag het toch ook niet!’, kaats ik de bal terug. Ach na meer dan 50 jaar samen maken we er niet méér woorden aan vuil. De tv werkt weer tenminste.
