Ome Jaap gaat met pensioen. Er is een receptie en een groot deel van de familie is aanwezig, zelfs opa Bijenhof. Als Hemp (- hoofdemployé- en niet als Hemd, zoals mama uitlegde..: ‘Ie wet wel hee is net onder de directeur’) nam hij afscheid. Jan en Jaap bekijken samen iets wat waarschijnlijk bij het afscheid hoort… een oorkonde voor zoveel jaren trouwe dienst? De jongste, Wim, zit erbij of hij denkt: ’t is dat het moet. Ik heb hem bij mijn weten nooit in een colbertje gezien, en zie ik het goed mèt stropdas? Als kind had je niks in te brengen toen.
Tante Riek en oom Jaap zie ik genieten. Nu komt eindelijk de verdiende rust. Wat heb ik oom Jaap nog vaak thuis zien werken in de voorkamer aan zijn bureau… bril op het puntje van de neus, rimpels in het voorhoofd en een stompje sigaar.
Dit moet nog geweest zijn vóór Jaap jr. en Sjennie naar Zuid Afrika emigreerden met hun beide dochtertjes, Erna en Martine. Die gingen in 1966, als ik het goed heb, de grote stap maken en hebben daar hun bestaan op kunnen bouwen. Daar zal ook hun zoon Jacco nog geboren worden. Van Jan hoorde ik dat Jaap jr. nu ook eindelijk van zijn pensioen gaat genieten. En zo zijn we ineens weer een generatie verder.
