Jan Eggink en Jantje Gotink trouwen in 1943.
Vrijdag 30 maart 1945–Bij Jantjes huis op de Brandenborch hebben ze en beleven ze nog angstige ogenblikken. Als het helder weer is kun je er vast van op aan dat de jachtbommenwerpers ze komen bezoeken om hier en daar hun eitjes neer te leggen. En af en toe is er toevallig één raak op het spoor zodat de stukken spoorrails bij hen neerkwamen.
En dan die aanloop van mensen uit het westen die voedsel kwamen halen, soms 70 per dag. Dat was hier trouwens ook wel het geval, vooral de laatste dagen voordat de brug dicht ging. Alles was welkom: wortels, aardappelen, rogge, haver, mais en bonen. En dan de vettigheid niet te vergeten zoals spek, boter en olie. Er is dan ook nogal veel geruild zoals goed en gereedschappen. Ook hadden we geregeld ’s middags wat aan de pot en ook bleven er wel eens wat een paar dagen. Op een keer hadden we 6 nachtslapers, ze waren al heel blij met een ligplaats in het hooi. ’t Was jammer dat we er geen gastenboek op na hebben gehouden. Wat een rij zou dat geworden zijn.
[i]Friday, the 30th of March 1945 — At the farm of Jantje’s parents at the Brandenborch they had very frightened moments. With clear weather you can be sure the fighters will come ‘to lay their eggs’. And sometimes there is one who bombed the train rails so pieces of rail had been fallen close to her parents farm.
And then all those hungry people from the western part of Holland, sometimes 70 a day, asking for food. Also at our farm. All food is very welcome: carrots, potatoes, wheat, rye, corn and beans. And also fat bacon, butter and oil. There’s a lot of changing, food for goods. So we often had people who had dinner with us and also stayed for a couple of days before they went back. Once we had 6 guests, they were already happy to sleep in the hay. It’s a pity we didn’t have a guestbook. That would have been a very long list.
[/i]