Ooit aten we weer eens kip… je weet wel zo’n lekker kippetje in een braadzak bereid. Lang niet gehad. Wim had het gebraden. Ik mocht het verdelen. Rick at ook bij ons, want het was zondag. En die kan heel wat aan. Judith vergeleek hem vroeger eens met een vuilnisvat. Wanneer wij op vakantie waren werd hij regelmatig te eten gevraagd bij de broers. Alles wat er overbleef kon je bij Rick kwijt. Je hoeft dan niet te denken: hier hebben we morgen nog een portie aan, want als je vraagt of hij er nog zin in heeft, zegt hij meestal zoiets van: ”Vooruit dan maar” en kon je die extra portie zo op z’n bord kieperen.
Ik gaf hem toen een enorme portie groente waar hij de hele week bijna op kan teren, want we vertrouwen die kookkunst van Rick niet erg. “Geef hem die poot ook maar”, zei Wim. “Ik dacht dat een kip twee poten had. Waar is die andere poot?”, vroeg ik hem. “Ooohh ….dat was niks…. daar zat zowat niks aan”. Nou dat zal wel… ha ha ..… en ik moest gelijk aan die ober denken in Twente.
Daar had iemand ook kip besteld in een restaurant en even later werd de kip opgediend. De man die besteld heeft zag dat de kip maar één poot had: “Zeg ober…. dee kippe hef maor één poot”. “Nou en…”, antwoordt de ober. “Een kippe hef altied twee poten”, zei de man. “Ach wat”… zegt de ober….”Wo’j ‘em etten of wo’j d’r mee daansen”?
De dag ervoor gingen onze vier kuikens vreselijk te keer. Moeder kip en de haan waren onder het tuinhekje doorgegaan en verdwenen. Moeder is haar zorg aan het afbouwen. Toen ik het tuinhekje voor ze open deed schoten ze gelijk onder de rododendrons. Even later waren ze weer herenigd. Het is een mooi gezicht… pa en moe met de vier kuikens die de hele dag op het erf rondscharrelen. Wat mis ik dat… onze kippen. Maar we kunnen hier geen los lopende kippen meer hebben door de vos, actieve steenmarters en ruigpootbuizerd. Tja…