Hetty Site

Oorlog en vrede

Je moet er wel wat voor over hebben als je het zo puur natuur mogelijk op het erf wilt hebben. Met de tuin zelf gaat dat vanzelf als je lichamelijk wat aan het aftaaien bent. Maar kippen die hun eieren gaan verstoppen is een ander verhaal. De oude bruine die de hoofdbaas is legt nog steeds haar eitje onder het voorraam en moet ik zien dat ik eerder bij het ei ben dan Queeny of het wezeltje waar ik een haat liefde verhouding mee heb. Soms is ie me voor en vind ik een eierdop met een flink gat er in. Was het Queeny dan vind ik alleen een paar bastjes.
De nieuwe kippen legden aanvankelijk keurig hun eieren in het hok, maar de beide eigen kippen wilden de indringers niet die ’s nachts netjes in het hok zitten terwijl zijzelf de top van de hulstboom verkiezen. Vooral ’s morgens doe ik het voeren op twee plekken, soms drie, dit om de vrede te bewaren. En dan nog zijn de oudere duveltjes bezig de nieuwelingen te slim af te zijn. De witte zette zich daarna bij voorbaat breeduit in het hok op de plek waar de nieuwelingen hun eieren legden. Die kozen na een paar dagen eieren voor hun geld en zochten een nieuw legplekje naast hun hok. Het was een hele toer om die te pakken met de lange hark en ik dacht ze te slim af te zijn door een kunst ei wat dichterbij te leggen zodat ik ze gemakkelijker kon pakken.
Nou… toen hadden ze blijkbaar weer een andere tactiek bedacht, een nog betere plek om in alle rust hun eitjes te leggen, want dat doen ze uit de kunst. Drie dagen hield ik ze in de gaten maar kon niks vinden. Tot ik vanmorgen de nieuwe witte in de buurt van het hek zag scharrelen. Een kwartier later keek ik even en zag haar zitten… tussen de stekels van bramen en hulst.
En ja hoor, een half uurtje later keek ik op die plek en wat denk je? 10 stuks in het nest, twee kleuren bruin en een stel groene eieren. De laatste van de donkere kip, een araucana.
Ik heb intussen weer lichaamsbeweging gehad want die eieren laat ik natuurlijk niet liggen. Nou ja, op één na. Gewapend met snoeischaar en bakje was ik een tijdje in de weer. Nu maar hopen dat ze niet doorhebben dat het nest ook voor mij toegankelijk geworden is. Anders begint het toneeltje opnieuw.
Misschien moet ik toch op advies van Anja de ren beter zien af te schermen zodat ze ’s morgens eerst in het hok hun ei kwijt kunnen voor ze verder gaan rondstruinen.