Pas vier weken geleden is het dat we zo onverwacht afscheid moesten nemen van Mark. Het is nog steeds niet te bevatten, net of het niet echt kan zijn. Er is ook zoveel gebeurd na die tijd. Zoveel lieve mensen om ons heen en veraf. Het houdt je bezig, net als het afwerken van de uitgaven van het boek en het plaatsen van jeugdfoto’s en het schrijven over Mark.
Hoe meer je bezig bent met dit alles, en vergeet ook de tuin en de lammeren niet, hoe beter je de dag doorkomt. Net als je denkt dat je je leven weer aardig opgepakt hebt val je weer in een gat, figuurlijk dan.
De schapen heeft Rob net omgeweid en lopen nu dichtbij de schommelbank waar wij zo graag zitten. De zwarte drieling is levendig en vanmorgen lag er eentje bovenop de moeder, lekker warm, de andere twee dicht tegen haar aan. Het lam van de Scottish Blackface heeft het goed. Links en rechts en zelfs van achteren duikt die onder moeder ooi om te drinken. Toen ze vanmorgen allemaal op het jonge verse gras liepen had je er helemaal geen kind aan. Ook de lammeren aten al mee, vlakbij mam.
