Ons Schoolpad.
Niet aanstellen, gewoon de weg nemen die je ander ook neemt om naar Angelslo te fietsen voor een controlebezoekje aan de huisarts. Maar toch… het is ook de weg die Mark liep die vroege ochtend van de 6e maart en vanzelf gaan je gedachten rondsuizen. Ik was die weg al een paar keer eerder gefietst, meest met Wim en dan heb je wat afleiding. De weg is een van de mooiste en meest natuurlijke weg in onze omgeving. De grote bonte specht heeft haar nest in de holle boom en we horen in het voorjaar de jongen van de buizerd roepen. In het bos zelf is de stilteplek waar ik zo graag kwam, ook met Mark. Ik zat er meestal even. In alle jaargetijden mooi. Nu heeft die plek een andere betekenis en daar kan ik niet aan wennen. Misschien moeten we er samen nog eens heen om Mark daar te gedenken.
Mark z’n psychiater belde zoals beloofd om te vragen of we nog een gesprek met hem wilden. Dat gaan we zeker doen. ‘Ik heb het toch verkeerd ingeschat toen hij donderdag bij mij was’, was zijn reactie op het overlijden van Mark. Tja… niemand had dat, ook wij niet terwijl we er bovenop zaten. Nu hebben we de mooie herinneringen nog die we mogen koesteren….