Er wordt me tegenwoordig veel gevraagd: ‘Hoe is het?’ Tja… wat zeg je dan in een situatie wanneer je net je man moet missen? Meestal hou ik me enigszins op de vlakte met: ’Ja…, op en af hè…’ En zo is het maar net. Heb je een dag van alles te doen en geen tijd om stil te zitten, dan voel ik me of ik van alles weer aan zou kunnen. ’s Avond heb ik hele plannen over wat er de volgende dag eigenlijk zou moeten. Tja… eigenlijk ben ik ’s avonds op z’n best. ’s Morgens niet en zit ik wat triestig voor me uit te kijken en ben ik blij dat Storm naar buiten moet. En zo kom ik weer op gang. Maar van al mijn plannen is eigenlijk niks meer over en moet ik me dwingen om iets ervan te ondernemen. Vanmorgen zou ik de auto over laten schrijven bij de garage dichtbij Jans en Geesje aan het Schoolpad. Had ik gevonden op internet. Bijna in tranen kwam ik er aan. Toen bleek dat dit niet meer de plek was en dat ik naar Klazienaveen zou moeten. Ik ging toch even naar Jans en Geesje voor koffie en een praatje. Ik kwam helemaal weer bij. Is ook zolang een thuis voor me geweest. Zo voelt het nog steeds ook nu Wolterdina en Harm niet meer leven.
Eenmaal thuis stond de huisarts net voor de deur, had me bijna gemist. En inderdaad kwam het nog een keer :’Hoe is het?’. En… Gerard kwam tussen de middag langs om de maten voor een nieuwe inductieplaat op te nemen. En vanmiddag was het Ria die net als vroeger aan het Schoolpad kwam om samen te knutselen. En ook net als toen kwam Jan haar weer ophalen en dronken we samen koffie en deelden onze ervaringen van de laatste tijd. Met telefoontjes van Gerhard èn Rick was mijn dag gevuld en toen Gezienus beloofde de nieuwe inductieplaat te komen plaatsen en ook en passant een nieuwe afzuiging in de wc te monteren kwamen er weer tranen, dit keer vanwege al die lieve mensen om me heen.